ภวตัญหา

 ภวตัณหา คือ ความทะยานอยากในภพ อยากเป็นนั่นเป็นนี่  เป็นความทะยานอยากที่ตั้งอยู่บนทิฏฐิว่าเรามีตัวตนมั่นคง เป็นอิสระ  ภวตัณหา คือ ความอยากให้ตัวตนตามสมมตินี้ผาสุก ปลอดภัยอย่างเที่ยงแท้ถาวร  อาจปรากฏในลักษณะปรารถนาความร่ำรวย อยากมีชื่อเสียง อยากประสบความสำเร็จ อยากมีอำนาจ อยากให้คนนับถือ อยากเป็นที่ชื่นชอบ อยากให้คนรัก หรือแม้แต่อยากจะเป็นคนดี

ภวตัณหาชักนำให้เรายึดมั่นถือมั่นในความคิดว่าเราเป็นใคร และความคิดเหล่านี้ก็เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับความเชื่อว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไร  ผลเสียปรากฏชัดเมื่อคนอื่นไม่ได้มองเราในแบบที่ต้องการ หรือไม่ได้มองในแบบที่รู้สึกว่าเขาควรจะมอง ในกรณีที่ไม่รุนแรง เรื่องนี้อาจนำไปสู่ความน้อยเนื้อต่ำใจ รู้สึกว่าคนเข้าใจเราผิด หรือไม่มีใครเห็นคุณค่าของเรา  ในกรณีที่ร้ายแรงกว่า อาจก่อให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง รู้สึกสับสน หดหู่ซึมเศร้า หรือโกรธแค้น

พระพุทธองค์ทรงสอนให้เราละภวตัณหา  ในเมื่อเราเป็นนักภาวนา เราพึงพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าตัวตนที่เรายึดถือในทุกๆ รูปแบบอาจเป็นที่มาแห่งทุกข์ได้อย่างไร  และเราควรจะหยุดทำให้เรื่องบุคลิกภาพกลายเป็นเรื่องตัวเรื่องตนเสียที 

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร

แปลถอดความ โดย ศิษย์ทีมสื่อดิจิทัลฯ

*****

Cr.https://www.facebook.com/100064337808864/posts/pfbid02jQnYsB671AmFLJ5934T5hpJpspsUYS4Xm9ABHMZLx8a5QYUz9QfDpWsj1PAWZvNpl/?mibextid=UyTHkb