วัดบางเดื่อ

 

วัดบางเดื่อ ตั้งอยู่ริมคลองบางเดื่อ ในเขตอำเภอบางปะหัน ห่างจากเกาะเมืองอยุธยา ประมาณ ๑๕ กม.และห่างจาก ที่ว่าการอำเภอบางปะหันประมาณ ๖ กม. สร้างเมื่อ พ.ศ.๒๓๐๐ ในสมัยปลายรัชกาลของพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ(พ.ศ.๒๓๗๕ – ๒๓๐๑) เดิมชื่อวัด “ดอกมะเดื่อ” ซึ่งตรงกับพระนามเดิมของเจ้าฟ้าอุทุมพร ซึ่งได้รับการสถาปนาขึ้นดำรงตำแหน่ง กรมพระราชวังบวรสถานมงคล(วังหน้า) ในปีเดียวกัน ซึ่งจะเป็นวัดที่พระองค์ทรงสร้างขึ้นในโอกาสที่ทรงได้รับการสถาปนาหรือไม่นั้นยังไม่มีหลักฐานชัดเจน คงมีแต่ชื่อวัดและใบเสมาคู่ เรียงรอบพระอุโบสถที่สร้างใหม่ เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๕ ทดแทนหลังเดิมที่ชำรุดทรุดโทรม ซึ่งชาวบ้านยืนยันว่าเป็นสถาปัตยกรรมแบบมอญ และชุดใบเสมาที่เห็นในปัจจุบันก็เป็นของเดิมซึ่งน่าจะเป็นวัดหลวง ตามคตินิยมที่สืบต่อกันมา และได้รับวิสุงคามสีมาเมื่อ พ.ศ.๒๓๘๗ ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  วัดบางเดื่อ มีความสำคัญอย่างยิ่งในประวัติศาสตร์ชาติไทย เนื่องจากวัดบางเดื่อตั้งอยู่ริมฝั่งคลองบางเดื่อ ที่เชื่อมระหว่างแม่น้ำป่าสักและแม่น้ำลพบุรี สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ทรงเห็นเป็นชัยภูมิที่เกื้อกูลในทางยุทธวิธี จึงทรงเลือกเป็นสถานที่ประชุมทัพ ตั้งเป็นที่บัญชาการรบ ณ บริเวณวัดแห่งนี้ ก่อนที่จะเข้าตีค่ายโพธิ์สามต้น  เมื่อ ๕ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๓๑๐  โดยทรงใช้กำลังทางเรือเข้าโจมตีมีชัยชนะยึดค่ายโพธิ์สามต้นคืนจากพม่าได้สำเร็จในวันที่ ๖ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๓๑๐  รวมระยะเวลาที่พระองค์ทรงใช้กอบกู้เอกราช  ๓๐๙ วัน นับจากพระองค์ทรงตีหักออกจากค่ายวัดพิชัย เมื่อ ๓ มกราคม พ.ศ.๒๓๑๐

สถานที่สำคัญในวัดบางเดื่อในปัจจุบันคือ ๑.พระอุโบสถ หลังใหม่ทดแทนหลังเก่า ซุ้มเสมาคู่ของเดิมสันนิษฐานว่าเป็นวัดหลวงในอดีต

๒.วิหารหลวงปู่ขาว พระพุทธรูปเก่าแก่ศิลปอยุธยา

๓.พระเจดีย์อัฐิทหารหาญ ๕๐๐ อนุสรณ์สถานระลึกถึงวีรกรรมในระหว่างการกอบกู้เอกราช ณ สมรภูมิค่ายโพธิ์สามต้น 

๔.หอจดหมายเหตุสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช เป็นที่ประดิษฐานพระบรมราชานุสาวรีย์ สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงประทับยืนบนเรือพระที่นั่งบัญชาการรบ

๕.เรือพระที่นั่งสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช

๖.ตำหนักสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช

ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ..

เยี่ยมค่ายโพธิ์สามต้น (คลิก)

*******

สัจจะธรรม 😍

 

และนี่…ก็คือ…สัจจะธรรม ธรรมอันแท้จริง ธรรมอันเป็นกิจวัตรของคนในโลกปัจจุบัน…ล้วนแล้วแต่กระทำตามจิตใจที่ตนชอบ เป็นเครื่องชี้นำ…

1. เมื่อใดที่โมโห ลองนั่งนิ่งๆ ทบทวนดูว่า… เวลาที่เหลืออยู่ในชีวิตนี้มีอยู่อีกสักกี่วัน ทำไมต้องไปเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่าเริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกแย่ๆ เลย ...

2. ไม่มีใครถูก ไม่มีใครผิด ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นหากลองดูดีๆ จะพบว่า มีแต่ ถูกใจ หรือ ไม่ถูกใจ ” หากทำถูกใจยังไงเขาก็มองว่าไม่ผิด “ แต่… ” หากทำไม่ถูกใจต่อให้ทำถูกแค่ไหนก็โดนมองว่าผิด “ เพราะฉะนั้น… อย่าไปเก็บเอามาคิด เพราะ ไม่มีใครเอาใจใครได้ทุกคน ...

3. เมื่อใดที่กลัดกลุ้มใจ ลองสูดลมหายใจลึกๆ แล้วคิดดูว่า… ชีวิตนี้มันมีแต่ลดกับลด ทุกวินาทีที่ผ่านไป กำลังบอกเราว่า… ” เวลาของเราน้อยลงไปอีก 1 วินาทีแล้ว “

4. การได้พบหน้ากันในวันนี้ หมายความว่า หมดโอกาสได้เจอกันไปอีกครั้งหนึ่งแล้วแล้ว… ” เราจะมัวมาทะเลาะกัน ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องไปทำไม…? “ ...

5. เมื่อใดที่ถูกเอาเปรียบ ลองปล่อยวางดูบ้าง พูดมากจะเสียมิตร คิดเล็กคิดน้อยเสียเวลา ซื่อสัตย์ไว้ เวลาไปไหนจะได้ไม่มีใครพูดลับหลังในทางที่ไม่ดี แค่นี้ก็เพียงพอ ให้เราสุขใจได้แล้ว ...

6. เรื่องหลายๆ เรื่องที่ผ่านเข้ามา มันก็แค่กระทบเรา ชั่วครู่ ชั่วคราว เดี๋ยวเดียวก็ผ่านไป ทุกข์เข้ามาแปปๆ เดี๋ยวก็ผ่านไป สุขเข้ามาแปปๆ เดี๋ยวก็ผ่านไป ...

7. เมื่อใดที่ใครบางคนทำให้เราเสียใจ ลองปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น ทบทวนดูสิว่า ชีวิตนี้… ไม่มีใครอยู่ยงคงกระพัน คนที่มีชื่อเสียง คนที่รวยล้นฟ้า หรือ คนที่รักกัน สุดท้ายก็แค่คน… ที่เคยมาเยือนโลกใบนี้ ...

8. เมื่อใดที่เรารู้สึกโดนแย่งอะไรไป ให้ลองไตร่ตรองดู ไม่มีใครครอบครองสิ่งใดในโลกนี้ได้ตลอดไป และ ไม่มีใครเป็นเจ้าของสิ่งใดแท้จริง แม้แต่ร่างกายเราก็ยังต้องคืนสู่ธรรมชาติ ...

9. อาจไม่รวยล้นฟ้าเหมือนเศรษฐีมีเงิน แต่… เราสามารถมีความสุขอันเรียบง่าย... ที่เศรษฐีโหยหาก็เป็นได้ แค่สุขภาพแข็งแรงมากกว่าคนที่นอนอยู่ตามโรงพยาบาล ก็นับว่าโชคดีกว่าคนอื่นๆ อีกมากเพียงใด ...

10. ความสุขง่ายๆ ที่เรามองข้าม วันนี้ยังกินข้าวได้ ยังนอนหลับสบาย มีบ้านให้หลบฝนหลบแดด มีเสื้อผ้าให้สวมใส่ ไปเที่ยวได้ มีคนรักอยู่ข้างกาย ยังอ่านเฟส เล่นไลน์ อ่านบทความดีๆแบบนี้ได้ แค่นี้คุณก็ถือว่า โชคดีกว่าใครๆ อีกหลายๆ คนแล้ว.

ใต้ร่มธรรม

****

Cr. Fwd Line.  😍

อนัตตา..สุญญตา 🙏🙏🙏

 

ถาม

คำว่า อนัตตากับคำว่า สุญญตา  ต่างกันอย่างไร

ตอบ

อนัตตา มาจากคำว่าอนัตตลักษณะ คือลักษณะทั่วไปของรูปนาม(โลกิยธรรม)ทั้งปวง อันบุคคลพึงเห็นอนัตลักษณะได้ตั้งแต่สัมมสนญาณที่3 (แห่งวิปัสสนาญาณ16) เป็นต้นไป โดยที่จะปรากฏสลับระคนไปกับ อนิจลักษณะ  และทุกขลักษณะ  

ทั้งสามลักษณะนี้ถูกตั้งฉายาเรียกรวมกันว่า

ไตรลักษณ์บ้าง สามัญลักษณะบ้าง

วิการลักษณะบ้าง

ยิ่งขึ้นสู่ระดับสูงๆ

ไตรลักษณ์ยิ่งเข้มข้น แสดงตน ดุจเสือแสดงลาย

สุญญตา มาจากคำว่า สุญญตลักษณะ คือลักษณะเฉพาะของนิพพานหรือปรมัตถลักษณะของนิพพานนั้นย่อมเป็นสภาวะว่างเปล่า 

นิพพาน เริ่มปรากฏให้เห็นได้ตั้งแต่ โคตรภูญาณที่13 (แห่งวิปัสสนาญาณ 16 )เป็นต้นไป  ถัดจากนั้นจะหน่วงนิพพานเป็นอารมณ์แล้วข้ามโคตรปุถุชนไปสู่โคตรอริยะ  เมื่อเป็นอริยะแล้ว จะทำอะไรอยู่ที่ไหนในโลกใบนี้ก็ตามระลึกรู้ ตามดู ตามเห็น นิพพาน บ่อยๆ เนืองๆ แล้วๆ เล่า ตลอดวันของทุกวัน อย่างเป็นเรื่องปกติธรรมดาสามัญของอริยะทั้งปวง

โดยสุญญตา(สภาวว่างเปล่า)จะปรากฏให้เห็นสลับระคนกันไปกับ อนิมิตตา (สภาวะไร้นิมิต)  อัปปณิหิตา(สภาวะไร้ที่ตั้งของกิเลส)

อนัตลักษณะเปรียบเหมือนแมว

สุญญตลักษณะเปรียบเหมือนเสือ

ว่าโดยสภาวะที่ปรากฏให้เห็นก็ต่างกันมาก  เพียงแต่บุคคลจะไม่สามารถเข้าไปเห็นเชิงประจักษ์ถึงความต่างลักษณะของสภาวะทั้งสองนี้ได้ ด้วยการฟัง การอ่าน การเล่าเรียน หรือลูบคลำตำรา   หรือตรรกะ หรือปรัชญา  หรือทฤษฎีวินิจฉัย  ผู้ที่จะสามารถเข้าไปเห็นลักษณะทั้งสองนี้(เห็นอนัตตลักษณะและสุญญตลักษณะ) เชิงประจักษ์ได้อย่างชัดเจน หมดสิ้นความสับสนสงสัยอย่างแท้จริง เกิดมีวุฒิตระหนักแน่ คม

ชัด ลึก ถึงความเด็ดขาดลงไปไม่กลับมาสงสัยได้อีกในลักษณะทั้งสองนี้นั้น ก็ต่อเมื่อ วิปัสสนาภาวนาของบุคคลนั้นแตะขอบโลกุตตระภาวนาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น จึงจะสิ้นสงสัยในเรื่องนี้ได้อย่างแท้จริง มิฉะนั้นก็จะไม่มีวันสิ้นสงสัยไปได้

ถ้าภาวนาของผู้ใดยังอยู่ในเขตโลกียภาวนาก็จะไม่มีวุฒิตระหนักแน่ถึงความเด็ดขาดลงไปโดยไม่กลับสงสัยได้อีกว่าอนัตตลักษณะของรูปนามต่างกับสุญญตลักษณะของนิพพานอย่างไร

*****

Cr. Fwd Line

การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า

 

พระพุทธเจ้าทรงเป็นพระสัพพัญญู

"สัพพัญญุตญาณ"  (สัพพัญ  ทั้งหมด ญุต ความรู้  ญาณ ก็ความหยั่งรู้) รวมกันว่า ญาณ คือ ความรู้สิ่งทั้งหมด  พระพุทธเจ้าจึงเป็นพระสัพพัญญู ผู้รู้สิ่งทั้งหมด แต่มิใช่ว่าทรงรู้เท่าไรทรงแสดงทั้งหมด ทรงแสดงตามควรแก่ภูมิชั้นของผู้ฟังเท่านั้น เพราะทรงมุ่งให้ผู้ฟังรู้เข้าใจ ถ้าสอนเกินภูมิไปก็ไม่สำเร็จประโยชน์ เหมือนอย่างมีภูมิรู้ขนาดชั้นมัธยม ๓  ก็ทรงสอนขนาดที่นักเรียนชั้นนั้นจะเข้าใจได้ แต่เมื่อทรงสอนแก่คนที่มีภูมิรู้ชั้นสูงๆ ขึ้นไปก็ทรงสอนสูงขึ้นตามชั้น ข้อสำคัญคือ ทรงศึกษารู้จบทางคดีโลกเหมือนเป็นดุษฎีบัณฑิตมาก่อนแล้ว และมาทรงค้นคว้าจนรู้จบทางคดีธรรม จึงทรงรู้โลกรู้ธรรมแจ้งชัดหมด อาจสั่งสอนคนได้ทุกชั้น อาจโต้วาทะกับใครๆ ที่เลื่องลือว่าเป็นนักปราชญ์ได้ทั้งนั้น พระธรรมที่ทรงแสดงไว้จึงมีหลากหลาย ซึ่งพระสาวกได้ฟังจำไว้ต่อๆ มาจนถึงจดเป็นอักษร แล้วพิมพ์เป็นหนังสือพระไตรปิฎกจำนวนหลายสิบเล่ม เหมือนอย่างรวมหลักสูตรตั้งแต่ชั้นอนุบาล ชั้นประถม ชั้นมัธยม จนถึงชั้นอุดมศึกษาไว้าพร้อมเสร็จ

     ฉะนั้น เมื่อศึกษาพระพุทธศาสนาไปโดยลำดับย่อมจะเข้าใจได้ดี และจะยิ่งรู้ความจริงยิ่งขึ้นทุกที แต่ถ้าเริ่มศึกษาผิดชั้นจะเข้าใจยากหรือาจไม่เข้าใจ เหมือนอย่างยังไม่รู้เลขชั้นประถมไปจับเรียนเลขชั้นมัธยมสูงๆ ทีเดียว จะเข้าใจได้อย่างไร

     และพระธรรมของพระพุทธเจ้าทุกข้อทุกบทมีเหตุผลที่ผู้ศึกษาอาจตรองตามให้เห็นจริงได้ เพราะทรงส่องเข้ามาที่ตัวของเราเองทุกๆ คน มิได้ทรงแสดงไกลออกไปๆ จนมองไม่เห็น

     ฉะนั้น เมื่อมีใครมาถามพระองค์ถึงเรื่องที่ไกลออกไปเช่นนั้น เช่นเรื่องโลกมีที่สุดหรือไม่มีที่สุดเป็นต้น ก็ไม่ได้ตรัสตอบ เพราะตรัสตอบไปก็ไม่สำเร็จประโยชน์อะไร ผู้ถามเองก็มองไม่เห็น คนอื่นก็มองไม่เห็น ได้แต่เชื่อหรือไม่เชื่อเท่านั้น ถึงจะเชื่อก็เป็นเรื่องอย่างหลับตาเชื่อ ไม่มีทางจะเกิดปัญญารู้เห็นได้เอง ทางที่ถูกควรจะไม่เชื่อมากกว่า

      พระพุทธเจ้าทรงมุ่งให้คนเชื่อด้วยความรู้ จึงทรงงดแสดงเรื่องที่คนไม่อาจจะรู้จะเห็น ทรงแสดงแต่เรื่องที่คนอาจจะรู้จะเห็นได้ คือเรื่องส่องเข้ามาที่ตัวของเราเองดังกล่างแล้ว ใครๆ ที่มีจิตใจมีสติปัญญาอย่างสามัญ อาจรู้เข้าใจพระธรรมของพระองค์ได้ทั้งนั้น  และไม่ต้องไปรู้ไกลออกไปที่ไหน รู้ที่ตัวของตัวเองนี่แหละอย่างมีเหตุผลตามเป็นจริง ทั้งสามารถจะปฏิบัติได้ทำได้ตามที่ทรงสั่งสอนด้วย เมื่อทำได้แล้วก็ได้รับผลดีจริง เช่น ทรงสอนไม่ให้ทำความชั่ว ให้ทำความดี ให้ชำระจิตใจของตนให้บริสุทธิ์สะอาด นี้ก็คือทรงสอนแก่ตัวของเราทุกๆ คน เราทุกๆ คนสามารถไม่ทำความชั่ว สามารถทำความดี สามารถชำระจิตใจของตนให้บริสุทธิ์สะอาด ไม่ใช่ไม่สามารถ แต่บางอย่างไม่สามารถจริงๆ เช่น ถ้าจะมีใครสอนให้กลั้นลมหายใจเรื่อยไป สอนไม่ให้กิน สอนไม่ให้นอน เช่นนี้ไม่มีใครสามารถปฏิบัติตามได้แน่ ใครขืนปฏิบัติตามเป็นตายแน่.......

(จากหนังสือ การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า พระนิพนธ์ของสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชสกลมหาปริณายก)

สิ่งศักดิ์สิทธิ์คือลมหายใจ

 “สิ่งศักดิ์สิทธิ์คือลมหายใจ”

ณ.ปัจจุบันนี้ มีวิจัยมากมาย รวมถึงคัมภีร์โบราณ ต่างบรรยายสรรพคุณของลมหายใจไว้มากมายมหาศาล โดยที่คนที่นำความลับนี้มาบอกเป็นคนแรกได้แก่ “พระพุทธเจ้า”

ลมหายใจคือสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในตัวเรา

และก็เป็นสิ่งที่ถูกมองข้ามมากที่สุดเช่นกัน

แม้ตัวผมเองก็เช่นกัน เพิ่งจะมาฝึกลมหายใจจนเข้าใจมันจริงๆ เมื่อปลายปีที่แล้วนี่เอง

ลมหายใจเป็นสิ่งที่มีพลังมหาศาล และเป็นเหตุปัจจัยสำคัญที่ทำให้พระพุทธเจ้าตรัสรู้ความจริงของจักรวาล

ในวันนี้ โลกได้มีวิวัฒนาการกว้างไกลไปมาก เรามาลองดูวิจัยต่างๆที่เกี่ยวกับลมหายใจ เพื่อที่จะให้ทุกคนเห็นคุณค่าของมันอย่างเป็นรูปธรรมกันเถอะ  เผื่อใครอยากจะรู้จักการทำงานของกายใจของตนผ่านลมหายใจ นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้วก็ได้ครับ

1 ลมหายใจกำหนดอายุขัย

คุณรู้ไหมครับ ว่าลมหายใจมีความสัมพันธ์โดยตรงกับอัตราการเต้นของหัวใจ

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทุกชนิด มีขีดจำกัดของการเต้นของหัวใจอยู่ที่ 1 พันล้านครั้งในชีวิต 

หากสัตว์ชนิดไหน หายใจถี่หายใจตื้น มันจะอายุสั้น ส่วนสัตว์ชนิดไหนหายใจช้าหายใจลึก มันจะอายุยืน ฉะนั้นนี่จึงเป็นข้อบ่งชี้ให้คุณประเมินตัวเองได้เลยว่า คุณจะอายุสั้นหรืออายุยืน ก็สามารถรู้ได้จากการฝึกดูลมหายใจนี้เอง

2 หายใจถูกต้องป้องกันและรักษาโรคร้ายได้มากมาย

เมื่อเราฝึกลมหายใจให้ลึกและยาว คุณจะพบว่า โรคต่างๆ ที่เป็นเรื้อรังมานานสามารถหายไปได้เช่น

โรคไมเกรน - ท่านโกเอ็นก้า วิปัสนาจารย์มหาเศรษฐีชาวอินเดียไปรักษาโรคนี้ที่ไหนก็ไม่หาย สุดท้ายก็หายจากการฝึกอานาปานสติ และนั่นก็คือต้นเหตุที่ทำให้การปฏิบัติธรรมสายท่านโกเอ็นก้าเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางไปทั่วโลกเฉกเช่นทุกวันนี้

โรคหัวใจและโรคความดัน - การหายใจลึกและช้าสามารถลดความดันโลหิตลงได้อย่างเห็นผลทันตา และสามารถช่วยผู้ป่วยที่มีอาการหัวใจกำเริบให้อาการดีขึ้นได้หากเค้าสามารถหายใจลึกๆเป็น

โรคเครียดเรื้อรัง - โรคนี้นำมาซึ่งโรคอื่นๆเป็นแพคเกจใหญ่เลย ทั้งนอนไม่หลับ ภูมิคุ้มกันบกพร่อง สารพิษเพิ่มในเลือด

ซึ่งสำหรับวิธีแก้ นพ.แอนดรู ไวล์ แพทย์ชื่อดังเคยกล่าวเอาไว้ว่า “หากจะให้ผมแนะนำเคล็ดลับการมีสุขภาพที่ดีเพียงข้อเดียว ผมจะบอกสั้นๆแค่ว่า จงฝึกหายใจอย่างถูกวิธี”

3 ลมหายใจกับออกซิเจน

ร่างกายคนเราต้องการออกซิเจนในการทำทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งกิน กะพริบตา เคี้ยว ฉะนั้น การหายใจที่ถูกต้องลึกและยาวอจะช่วยบำรุงสมอง รักษาความจำ และชะลอโรคต่างๆ ยิ่งคุณหายใจถูกต้อง ลึกและยาวเท่าไหร่ ออกซิเจนก็จะเข้าสู่ร่างกายคุณได้มากมายมหาศาลเท่านั้น และมันจะทำให้คุณฉลาดมากขึ้น เพราะสมองได้รับออกซิเจนที่เพียงพอ

4 หายใจเป็นทำให้หน้าเด็ก

เมื่อหายใจเป็น หายใจเต็มปอด ออกซิเจนจะไปเลี้ยงส่วนต่างๆของร่างกายอย่างทั่วถึง ทำให้ใบหน้ามีน้ำมีนวล เต่งตึง สดใส อ่อนกว่าวัย และขับสารพิษได้อีกด้วย

5 ลมหายใจเป็นตัวกำหนดระดับความสำเร็จในชีวิต

คุณควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีแค่ไหนครับ?

รู้ไหมว่าอากาศที่เราหายใจเข้าไป มีผลต่ออารมณ์โดยตรง

และหากคุณจะฝึกวันนี้ก็ยังไม่สายนะ

หากคุณตื่นเต้น โกรธ กลัว หรือประหม่า ลองฝึกหายใจเข้าออกยาวๆดูครับ เพราะการหายใจลึกๆยาวๆจะทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองส่วนหน้าที่เป็นตัวบริหารและควบคุมอารมณ์ต่างๆโดยตรง

ยิ่งสมองส่วนนี้ยิ่งแข็งแรงมากขึ้นเท่าไหร่ คุณก็จะเป็นอีกคนที่มีสิทธิ์ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองและกำหนดชะตาชีวิตใหม่ให้ตัวเองไม่ตกเป็นทาสของความกลัว ความโกรธ ความเกลียดมากขึ้นเท่านั้น

5 สุดท้ายนี้ ลองเอาสิ่งที่ผมทำทุกวันไปฝึกทำดูนะครับ

นั่นก็คือฝึกหายใจเข้าออกให้ยาวๆ แรกๆมันอาจจะอึดอัด ก็ให้ลดการบังคับควบคุมมัน และออกมาดูว่าตอนนี้ธรรมชาติของลมหายใจที่ไม่เคยฝึกมันก็เป็นแบบนี้

ทำไปๆ บอกตัวเองเป็นเชิงสัญลักษณ์เช่น ทุกครั้งที่เห็นวัตถุสีขาว จะกลับมาอยู่กับลมหายใจ และฝึกหายใจยาว

ทำไปสบายๆ สนุกกับมัน สังเกตสิ่งที่ปรากฎขึ้นกับร่างกายและความรู้สึกนึกคิด

ออกมาเป็นผู้รู้ผู้ดู ผู้สังเกตการณ์ซะบ้าง เพราะการเอาแต่ควบคุมทุกอย่างโดยไม่รู้จักธรรมชาติของมันนั้น ทำให้เราเป็นทุกข์มานานเกินไปแล้ว ทีนี้ก็ลองออกมาเป็นผู้ดูเพื่อเห็นความจริงเกี่ยวกับตัวเองดูบ้าง

ทำไปเรื่อยๆ เน้นต่อเนื่องมากกว่าเก่ง

แล้วคุณก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง “ที่หายใจเป็น”

และรู้ด้วยตัวเองกับตากับใจว่า

ไม่มีสมบัติชิ้นไหนจะมีค่ามากไปกว่า

“การหายใจอย่างถูกต้อง” อีกแล้วครับ

***************

Cr.Fwd Line

การทำสมาธิ

 พระภาวนาเขมคุณ วิ.(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

การทำสมาธิแบบที่ถูกต้องตามคำสอนของพระพุทธเจ้า

*********

บางเศษเสี้ยวแห่งความฝันที่เคยมีร่วมกัน

 

รถกระบะมีหลังคาคันสีขาวของพ่อยังคงแล่นอยู่บนถนนที่ดูจะทอดยาวไกลสุดสายตา ฉันกับพี่สาว เรานอนหลับกันอยู่หลังรถ บรรยากาศภายนอกรถที่กำลังแล่นเริ่มมืดลงแล้ว พ่อกับแม่นั่งอยู่หน้ารถ เราเพิ่งกลับจากการไปหาตากับยายที่จังหวัดลพบุรี กำลังมุ่งหน้ากลับมาจังหวัดสุรินทร์อีกครั้ง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ บางทีเห็นทุ่งนา สลับกับบ้านเรือนบ้างเป็นระยะๆ เงาดำๆ เคลื่อนไหวไปมาอยู่บริเวณท้องทุ่งนา ชาวนาชาวสวนกำลังเดินกลับบ้าน หลังจากกรำงานหนักมาทั้งวัน ไม่มีอะไรดีกว่าก ารได้เดินทางกลับบ้านไปพักผ่อน

ฉันนั่งพิงเบาะอยู่หลังรถ เปิดกระจกนิดหน่อยเพื่อให้ลมผ่านเข้ามาได้ พี่สาวยังคงนอนหลับอยู่ ฉันชอบมองวิวทิวทัศน์สองข้างมาก ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามา เวลาที่พ่อขับรถผ่านศาลเจ้าหรือบริเวณต้นไม้สูงใหญ่ (ในเวลานั้น) เด็กน้อยวัยเก้าขวบอย่างฉันกลับจินตนาการถึงสิ่งเร้นลับหรือเรื่องเล่าที่สืบทอดกันมาบริเวณทางหลวงหรือถนนเส้นต่างๆ ว่าให้ระวังคนที่จะมาขอโบกรถเพื่ออาศัยเดินทางไปด้วย ฉันหลับตาทุกครั้ง เวลาที่พ่อขับรถผ่านทางที่มืดมากๆ ไม่มีแม้แต่แสงไฟของถนน เท่าที่จำได้พ่อไม่เคยจอด   รับใครขึ้นรถกลางทาง

พ่อเริ่มชะลอรถลง ฉันหันไปมองด้านหน้ารถ และมองออกไปนอกหน้าต่างรถ รถเริ่มเลี้ยวโค้ง เราแวะเข้าไปพักรถที่ปั๊มข้างทาง

แม่พาฉันและพี่สาวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนพ่อรออยู่บนรถก่อน พวกเราเข้าห้องน้ำเรียบร้อย พ่อจึงไปเข้าบ้าง

“อีกไม่กี่ชั่วโมง เราจะถึงแล้ว” พ่อบอกพวกเรา แม่ส่งถุงขนมให้ฉันกับพี่สาวที่ขึ้นรถเรียบร้อย พร้อมหลับกันอีกรอบก่อนที่จะถึงบ้าน

“สุรินทร์” คือบ้านของเรา ฉันกับพี่สาวคุ้นเคยกับจังหวัดสุรินทร์ตั้งแต่แรกเกิด เราเกิดที่นี่ และโตที่นี่ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ใช่คนสุรินทร์ ครอบครัวเราไม่ได้มีชีวิตหรูหรา หรือมีชื่อเสียง พ่อเป็นทหาร แม่เป็นครู เรื่องราวของพ่อกับแม่ฉันซึมซับมาตลอด เพราะฉันอยู่กับพวกเขาตั้งแต่เกิด แทบจะไม่เคยห่างกันเลย ฉันกับพี่สาวเราเกิดพร้อมกัน เราเป็นแฝดที่หน้าตาอาจจะไม่ได้เหมือนกันมากนัก วันที่เราสองคนเกิดที่โรงพยาบาลในตัวเมืองจังหวัดสุรินทร์ เป็นวันฉลองครบรอบกรุงรัตนโกสินทร์ครบสองร้อยปี เด็กๆ ที่เกิดในปีนั้นมักจะมีชื่อที่เกี่ยวข้องกับเฉลิมฉลอง การประสบความสำเร็จ หรือชื่ออื่นๆ ตามแต่ที่พ่อ-แม่อยากจะให้ตัวตนของลูกเป็น ฉันกับพี่สาว เรามีชื่อไม่ใกล้เคียงกันเลย หน้าตาก็ต่างกัน เพราะฉะนั้น พ่อกับแม่จึงไม่มีปัญหาเรื่องการแยกหน้าตา หรือต้องซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่มีเหมือนๆ กัน

ครอบครัวเราอาศัยอยู่ในบ้านพักของทหาร สภาพบ้านคือบ้านชั้นเดียวหลังเล็กๆ เป็นที่พักสวัสดิการของพ่อ ส่วนแม่สอนอยู่ในโรงเรียนประจำตำบล เราไม่ได้อยู่ในตัวเมืองจังหวัดสุรินทร์ งานของพ่อคือการลงพื้นที่พูดคุยกับชาวบ้าน ช่วยพัฒนาซ่อมแซมสาธารณูปโภค พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างทหารกับชุมชนและพัฒนาพื้นที่ต่างๆ ส่วนงานของแม่ การเป็นครูคือการได้อยู่กับเด็กๆ มากมาย เด็กไทยหลายคนที่นี้พูดภาษาเขมรได้คล่องเป็นภาษาที่หนึ่งของพวกเขา วันที่พ่อกับแม่มาถึงสุรินทร์ครั้งแรก พวกเขาเป็นเพียงคนหนุ่ม-สาวที่ไล่ตามความฝัน และอุดมการณ์ที่จะต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงตนเอง

พวกเขาไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้มีมรดกตกทอด สิ่งที่จะทำให้ชีวิตอยู่รอดได้คือการดิ้นรนทำงาน สมัยเรียนพ่อเป็นนักกิจกรรมตัวยงที่เชียงใหม่ ส่วนแม่เป็นสาวเมืองลพบุรีที่จากบ้านมาเป็นครูฝึกสอนอยู่ที่เชียงใหม่ ทั้ง

 คู่พบรักกัน แต่งงาน ตามครรลองของคนสมัยก่อนที่เชื่อเรื่องการมีคู่ โดยเฉพาะผู้หญิงต้องแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา ตากับยายจะได้สบายใจ หลังแต่งงานทั้งคู่หอบหิ้วกันไปด้วย พ่อย้ายไปรับราชการที่ใด แม่ต้องย้ายตามไปเป็นครูอยู่ใกล้ๆ กัน จนกระทั่งพ่อย้ายมาทำงานที่จังหวัดสุรินทร์ ฉันกับพี่สาวฝาแฝด เราเกิดที่สุรินทร์ในคืนวันฝนตกใหญ่ แม่จำได้ดีว่า คลอดฉันกับพี่สาวที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัด คืนนั้นพ่ออยู่เวร จึงต้องให้เพื่อนที่ออกเวรแล้วไปตามพ่อที่ทำงานกลับมาที่แฟลตทหาร เพื่อพาแม่ไปคลอดลูก

พ่อเป็นคนตั้งชื่อให้พวกเราสองคนคล้องจองกัน ฟ้าและฝน เป็นชื่อเล่นที่พ่อกับแม่เรียกพวกเรา พี่ฟ้าเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉันเอง

การคลอดลูกแฝดไม่ใช่เรื่องง่าย แม่ไม่ผ่าตัด เลือกคลอดตามธรรมชาติ เป็นความเจ็บปวดแบบที่แม่ไม่เคยเจอมาก่อน ฉันมักได้ยินแม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังซ้ำๆ เพื่อตอบความสงสัยว่าตัวฉันเองเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เป็นเรื่องที่เด็กๆ ทุกคนสงสัยเป็นธรรมดา แม่บอกว่าฉันและพี่สาวต่างกันสุดขั้ว อีกคนหนึ่งชอบเพ้อฝัน อีกคนชอบอยู่กับความเป็นจริง อีกคนชอบเล่นผาดโผน อีกคนเรียบร้อย ทั้งๆ ที่แม่เลี้ยงลูกทั้งสองคนมาเหมือนกัน แม่ไม่ให้พวกเราเรียนที่โรงเรียนแม่สอน พอฉันเริ่มเข้าเกณฑ์ที่จะเรียนอนุบาล แม่ส่งฉันกับพี่ฟ้าไปเรียนโรงเรียนในเมือง ฉันไม่รู้เหตุผลของแม่ มีบางวันที่ฉันดื้อไม่ไปโรงเรียนและมาขลุกอยู่กับนักเรียนของแม่ที่โรงเรียนเล็กๆ ประจำตำบล ในอำเภอปราสาท อำเภอที่มีโบราณสถานต่างๆ มากมาย ฉันอยากเรียนที่โรงเรียนที่แม่สอน ดูสนุกสนานกว่าโรงเรียนในเมืองเป็นไหนๆ เด็กๆ ได้ปลูกผัก วิ่งเล่น เสื้อผ้าเปื้อนโคลน ต่างกับโรงเรียนที่ฉันและพี่ฟ้าต้องไปเรียน พวกเราเรียนในห้อง ข้าวของที่ใช้เล่นก็เป็นสิ่งสมมุติทั้งนั้น ฉันอยากเล่นดินเล่นทรายจริงๆ มากกว่า

“หนูขอไม่ไปโรงเรียน หนูขออยู่กับแม่” คำขอซื่อๆ ในบางวัน ทำให้ฉันได้เล่นสนุกๆ กับพี่ๆ ที่แม่สอน นอกห้องเรียน ฉันมักจะได้ยินพี่ๆ ที่แม่สอนพูดภาษาที่ฉันไม่คุ้นเคย ภาษานั้นเรียกว่า “ภาษาเขมร” เขมรคืออะไร เป็นใคร วัยขนาดนั้น ฉันไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าสนุกดีที่ได้ฟังเขาพูดภาษาแปลกๆ พวกเขามักจะชวนฉันเล่นกลางแจ้ง วิ่งเล่น ปีนต้นไม้ หรือชวนขุดดินปลูกผักหรือหาแมลงต่างๆ มาเล่นกัน

ฉันชอบช่วยลูกศิษย์ของแม่ ปลูกผักสวนครัว บางวันที่แม่เป็นครูเวรช่วยดูแลเด็กๆ ทำอาหารกลางวันกันเอง โดยเก็บผัก-ผลไม้ที่ปลูกไว้ในแปลงผักของโรงเรียนที่ทำในวิชาเกษตรมาทำเป็นอาหารรับประทานเอง การเรียนแบบนี้สนุกกว่านั่งเรียนในห้องเยอะมาก ฉันไม่ชอบเลยที่แม่จะบังคับให้ฉันเขียนและอ่านเป็นภาษาไทยเพียงอย่างเดียว ฉันชอบภาษาที่พวกพี่ๆ นักเรียนของแม่เขาพูดกันมากกว่า เป็นเหมือนเสียงดนตรีที่ถึงแม้ว่าฉันจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่เราสามารถสื่อสารกันด้วยภาษาใจ ภาษาที่เด็กๆ มีร่วมกัน โลกของเด็กบางครั้งผู้ใหญ่ยังก้าวเข้าไปไม่ถึงหรือยากเกินที่จะเข้าใจ

“พรุ่งนี้เตรียมตัวตื่นแต่เช้าทั้งสองคนเลย แม่จะพาไปเรียนภาษาอังกฤษ” ฉันทำหน้าเบ้นิดหน่อย เวลาได้ยินว่าต้องไปเรียนพิเศษวันหยุด ฉันไม่ชอบเรียนเลย ทำไมแม่ไม่ให้ฉันเรียนโรงเรียนที่แม่สอน ฉันไม่อยากไปเรียนในเมือง ไม่อยากเรียนเพิ่มเติม เรียนมาไม่ได้ใช้ แล้วเราจะเรียนทำไม ด้วยความเป็นเด็กเล็กๆ ฉันจึงไม่ได้คิดถึงวันข้างหน้า เรื่องเล่นจึงมาก่อนเรื่องเรียนเสมอ มีบางครั้งที่ฉันคิดจินตนาการเรื่องราวของตนเอง ฉันอยากมีฟาร์มเลี้ยงวัว เลี้ยงแกะ ฉันเห็นภาพตัวเองขี่ม้าอยู่กลางท้องทุ่งนา ฉันบอกเล่าจินตนาการให้แม่ฟังเสมอ ทั้งที่เรื่องนั้นเป็นเพียงจินตนาการ แม่ไม่เคยห้ามจินตนาการของฉัน พร้อมที่จะฟังถ้ามีเวลา ซึ่งแม่มีเวลาให้กับความไม่เป็นสาระของพวกเราสองคนเสมอ

 เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์เวียนมาถึงในบางสัปดาห์ แม่จะขับรถมอเตอร์ไซค์พาพวกเราฝาแฝดเข้าเมืองไปเรียนภาษาอังกฤษกับคุณครูที่เปิดโรงเรียนกวดวิชาเล็กๆ แม่บอกว่าภาษาเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าครั้งใดไม่ได้ไปเรียนภาษา แม่กับพ่อจะหัดพวกเราขี่จักรยาน พี่ฟ้าหัดจักรยานไม่กี่ชั่วโมงก็ขับได้คล่องแคล่ว ส่วนตัวฉันเอง การปั่นจักรยานให้ได้ถือเป็นความฝันอันสูงสุดของเด็กหญิงตัวเล็กๆ จักรยานที่แม่ซื้อให้มีล้อที่สามคอยหนุนอยู่ด้านท้าย แรกๆ ฉันขี่จักรยานแบบมีสามล้อ จากนั้นแม่ถอดล้อออกให้เหลือสองล้อ ฉันพยายามอยู่หลายวัน แม่ต้องช่วยจับจักรยาน ประคองเพื่อให้ฉันสามารถขี่จักรยานสองล้อ ทำแบบนี้หลายรอบ หลายวัน จนฉันสามารถปั่นได้เอง โดยที่แม่ไม่ต้องคอยจับประคองอีกต่อไป

รถจักรยานแล่นฉิว ปลิวไปตามสายลม เรามักจะขี่จักรยานรอบๆ ที่ทำงานของพ่อ พ่ออยู่ประจำหน่วยงานที่มีบริเวณกว้างขวาง มีบ้านพักสวัสดิการ โรงอาหาร มีตึกสำนักงานต่างๆ ยามเย็น หลังเลิกงาน พวกเราสี่คนพ่อ-แม่-ลูกจะออกกำลังกายด้วยกัน พ่อชอบวิ่ง แม่ชอบเดิน พวกเราฝาแฝดปั่นจักรยานไปทั่วบริเวณ สายลมปะทะใบหน้า ตัวเราเหมือนจะลอยละล่องไปในอากาศ ฉันลืมทุกสิ่งทุกอย่างเวลาที่ได้ปั่นจักรยาน ใจจดจ่ออยู่กับช่วงเวลานั้นๆ รู้เพียงแค่ว่าจะต้องปั่นจักรยานให้ดีที่สุด วันที่เป็นเด็ก เรารู้สึกได้เลยว่าโลกทั้งโลกเป็นของเรา ไม่ต้องคิดอะไรซับซ้อน ถ้าอยากทำสิ่งไหน เราไม่ลังเล ทำแล้วไม่ดี เพียงแค่ร้องไห้แล้วเราก็ลืม เริ่มทำใหม่ มีคนคอยประคองไม่ให้เราล้ม

ครั้งหนึ่งพี่สาวฝาแฝดของฉันหายตัวไประหว่างกลับบ้าน ทุกวันพ่อหรือแม่จะผลัดกันมารับพวกเรา เย็นวันนั้นพ่อกับแม่มารับแล้วพบแต่ฉันเพียงคนเดียว ไม่แน่ใจว่าหายไปช่วงไหน แม่ต้องออกไปตาม พี่ฟ้าบอกว่าเล่นจนลืมเวลา และมีเพื่อนชวนไปเล่นที่บ้าน จึงตามเพื่อนไป แยกจากฉันไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว ตอนที่แม่รู้ แม่ตกใจมาก พยายามตามหาพี่ของฉันทุกที่ จนพบว่าพี่ของฉันไปอยู่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง สีหน้าแววตาของแม่ที่เป็นห่วงพี่สาวฝาแฝดของฉัน ตอนนั้นฉันยังจำได้ติดตา แม่กระวนกระวาย ร้อนรน เหงื่อออกเต็มตัว แม่กลัวว่าพี่สาวจะเป็นอะไรไป แม่ไม่ปล่อยให้พวกเราคลาดสายตา ก่อนหน้าจะมีเราสองคน แม่เคยท้อง แต่ว่าท้ายที่สุดคลอดออกมาแล้วเด็กเสียชีวิต แม่จึงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์สูญเสียขึ้นอีก แม่ไม่พร้อมเผชิญกับการสูญเสีย ฉันคาดเดาเอาว่าผู้หญิงวัยสามสิบกว่าอย่างแม่ คงผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มากมายในชีวิตฉันรู้เลยว่าแม่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก เข้มแข็งกว่าทุกๆ คน แม่ต้องจากบ้านเกิดที่จังหวัดลพบุรี เดินทางมาอยู่กับพ่อที่รับราชการทหารที่จังหวัดสุรินทร์ ตอนเล็กๆ ฉันมองเห็นพ่อกับแม่ตัวใหญ่มาก พวกเขาอยู่เป็นเพื่อนพวกเราตลอดเวลา ทุกวินาทีของชีวิต ดูแล เล่น สอนอ่านหนังสือ ทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยกัน ฉันกับพี่ฟ้าเราชอบเล่นสนุกๆ เลียนแบบรายการทีวีหรือหนังสือการ์ตูนที่เราชอบอ่าน วันไหนกลับจากโรงเรียนเร็วกว่าทุกวัน ฉันจะขอให้แม่พาไปห้องสมุดของโรงเรียนแม่ ที่นั่นมีหนังสือกำลังภายในจีนฉบับการ์ตูนฉันชอบเปิดดูภาพและอ่านข้อความสั้นๆ บางทีขอแม่ให้แม่ยืมหนังสือมาอ่านให้ฟัง

การอ่านนิทานให้ฟังเป็นกิจกรรมที่พ่อกับแม่ทำอยู่บ่อยๆ พ่อซื้อเครื่องอัดเทปขนาดใหญ่ วันว่างๆ พวกเราฝาแฝดจะนั่งฟังพ่ออ่านนิทาน พ่อบันทึกเสียงของตัวเองไว้ให้เราเปิดฟังยามที่พ่อไม่อยู่ เรื่องเล่าของพ่อมีหลากหลาย หนังสือภาพ หนังสือการ์ตูนสำหรับเด็ก พ่อซื้อมาจากในเมืองบ้าง หรือยืมมาจากห้องสมุดบ้าง ฉันยังจำเสียงของพ่อได้ดีจนทุกวันนี้ เรื่องราชสีห์กับหนู เป็นเรื่องที่ฉันชอบฟังมากๆ ฉันมักจะขอให้พ่อเล่าให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก วันที่พ่อไม่อยู่ ฉันยังเปิดฟังเทปนั้นซ้ำๆ อยู่คนเดียว สิ่งของมีค่าต่างๆ ของครอบครัว พวกเราไม่เคยทิ้ง เทปอัดเสียงเล่านิทานของพ่อยังวางอยู่ในตู้ เป็นของสะสมอย่างดี เวลาคิดถึงพ่อ ฉันจะเปิดตู้ใบนั้น หยิบเทปและเครื่องเสียงมาเปิดฟัง เสียงของพ่อดังไปทั่วบ้าน ถ้าแม่อยู่ใกล้ๆ ฉันตอนเปิดเทป แม่จะหยุดกิจกรรมทุกอย่าง และฟังเสียงของพ่อ

บางวันฉันจะเห็นแม่หยิบอัลบั้มรูปเก่าๆ ขึ้นมาดู แล้วยิ้มอยู่คนเดียว ฉันชอบคุยกับแม่ตอนที่แม่ดูภาพถ่ายเก่าๆ ภาพถ่ายแต่ละใบมีเรื่องราว เหตุการณ์ที่น่าจดใจ วันที่พวกเขาเริ่มสร้างครอบครัว แต่งงานกัน ไปท่องเที่ยวด้วยกัน จนกระทั่งถึงวันที่พวกเขามีเราสองคน ลูกสาวฝาแฝดได้เติมเต็มชีวิตพวกเขา จากนั้นในอัลบั้มรูปมักจะไม่ค่อยมีรูปพ่อ เพราะพ่อกลายมาเป็นคนถ่ายรูปแทน เราสามคน สามสาวของบ้าน จึงกลายเป็นนางแบบนับแต่นั้นเป็นต้นมา

สุดสัปดาห์นี้พ่อไม่ว่าง แม่ขับรถพาเราไปเรียนภาษาอังกฤษในตัวเมือง ครั้งนี้เรามีเพื่อนไปด้วยหนึ่งคน รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ ของแม่จึงต้องนั่งเบียดกัน มีเด็กคนหนึ่งนั่งข้างหน้า อีกสองคนนั่งข้างหลัง ระหว่างทางเราแหย่เล่นกันไปมา ทำให้แม่เสียสมาธิ รถมอเตอร์ไซค์ล้ม ฉันร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายใคร พี่สาวกับเพื่อนถลอกเลือดซึมอยู่เหมือนกัน แม่ขอโทษพวกเราที่ทำให้บาดเจ็บ

  “หนูผิดเอง” ฉันพูดพร้อมกับยกมือข้างที่ไม่เจ็บ

เด็กเก้าขวบอย่างฉันต้องแสดงความรับผิดชอบ ฉันกล้าที่จะขอโทษทุกคน เป็นเพราะพวกเราเองที่เอาแต่เล่นกันบนรถ ทำให้แม่รถล้ม โชคดีแค่ไหนที่พวกเราไม่เป็นอะไร จากวันนั้นแม่ระมัดระวังมากขึ้น ไม่พาเด็กๆ ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์โดยไม่จำเป็น ถ้าพ่อว่างวันไหน พ่อจะเป็นสารถีขับรถพาเราเข้าเมืองหรือออกนอกเมือง ตระเวนดูโบราณสถานต่างๆ พ่อชื่นชอบเรื่องประวัติศาสตร์มาก ปราสาทแต่ละแห่งที่อยู่ในบริเวณอำเภอปราสาท พ่อจะขับรถพาพวกเราแม่-ลูกแฝดไปดู พร้อมกับอธิบายเรื่องราวต่างๆ ความเป็นมา พวกเราจะนั่งเบียดกันอยู่ที่เบาะหน้ารถ ถ้าง่วงก็จะย้ายมานอนหลังรถ

การนั่งรถไปท่องเที่ยวกับพ่อ-แม่จึงเป็นกิจกรรมที่เราฝาแฝดชอบมาก วันนี้เช่นกัน เป็นวันที่เราได้นั่งรถยาวๆ หลังจากขึ้นไปเยี่ยมคุณตาคุณยาย คุณปู่คุณย่าทางเหนือแล้ว พ่อกำลังขับรถกลับมาที่สุรินทร์ รถของพ่อค่อยๆ ขับมาเรื่อยๆ ฉันตื่นบ้าง หลับบ้าง นั่งมองสองข้างทาง ถนนหนทางยุคนั้นใช่ว่าจะดีตลอดเส้นทาง ไฟไม่มีบ้าง ขรุขระบ้างในบางช่วง ฉันชอบนั่งรถเที่ยวกับพ่อ-แม่ มันทำให้ฉันได้หยุดเรียนนานๆ    ไม่ต้องไปโรงเรียน บางครั้งเพื่อนพ่อชาวต่างประเทศมาเยี่ยมพ่อที่จังหวัดสุรินทร์ พ่อจะพาพวกเขาไปเที่ยวธรรมชาติ ไปดูปราสาท ไปขี่ช้าง ฉันได้มีโอกาสติดตามไปด้วย พ่อขับรถไม่เร็วนัก เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของครอบครัว

เราถึงบ้านพักสวัสดิการอย่างปลอดภัย แม่ปลุกพวกเราให้เข้าไปนอนในบ้าน เพราะตอนนี้เกือบจะตีสามแล้ว ยามเช้าที่สุรินทร์ ถ้าไม่ใช่ในตัวเมือง ดูเงียบเหงาและอ้างว้างมาก ฉันตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน เตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนเคย วันนี้แม่ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปส่งพวกเราในตัวอำเภอ ตอนเย็นมารอรับกลับบ้าน เป็นอย่างนี้ทุกวัน เหตุการณ์ที่พวกเรารอคอยคืองานใหญ่ประจำปีของจังหวัดที่พ่อกับแม่พาพวกเราไปทุกๆ ปี นั่นคือ “งานช้าง” ตลอดเวลาที่เราอยู่ที่สุรินทร์ เราไปดูช้างทุกปี จนบางปีพ่อแค่ขับรถมาส่งและรออยู่ในรถ เด็กๆ อย่างพวกเราตื่นตาตื่นใจกับช้างมากมายหลายเชือก อัฒจันทร์ที่ไว้นั่งชมการแสดงสูงใหญ่มาก ฉันนั่งอยู่บนนั้น เด็กตัวเล็กๆ สองคนดูช้างเตะฟุตบอล ช้างวิ่ง ช้างทำการแสดงต่างๆ ฉันไปงานช้างทุกปี

ฉันคิดเสมอว่าเราเป็นคนสุรินทร์ เวลาที่รถพ่อเลี้ยวเข้าหน่วยทหารที่พ่อทำงาน ฉันรู้สึกว่าเหมือนตัวเองได้กลับบ้านแล้ว บ้านที่มีพ่อ-แม่ พี่สาวฝาแฝดอยู่พร้อมหน้า รวมถึงมีนักเรียนของแม่เป็นเพื่อนเล่น แต่แล้วฉันต้องจากสุรินทร์ เพราะแม่ต้องเดินทางเข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ

“โชคดี” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ เธอเป็นลูกศิษย์ของแม่ และเป็นเพื่อนเล่นของฉัน ประโยคที่เธอกล่าวลา เธอพูดเป็นภาษาเขมร ก่อนที่ฉันจะนั่งรถกระบะสีขาวของพ่อเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ฉันคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียน เรายังไม่ได้บอกลากันเลย ฉันมีเพียงรูปถ่ายหนึ่งใบที่ถ่ายรูปรวมหมู่นักเรียนชั้น ป.3 รูปถ่ายใบนี้ติดตัวฉันมาที่กรุงเทพฯ ด้วย แต่ตอนนี้ฉันทำมันหล่นหายไปไหนไม่รู้ ภาพถ่ายเก่าๆ ที่จังหวัดสุรินทร์ รถคันแรกของพ่อกับแม่ วันที่ฉันและพี่สาวเกิดที่โรงพยาบาล วันที่ฉันเข้าโรงเรียนครั้งแรก ภาพหลายภาพของครอบครัวรวมเป็นอัลบั้ม แม่ยังคงหอบหิ้วมาด้วย มันเป็นของมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง หลายภาพที่เรามีความสุข เราเป็นครอบครัวเล็กๆ บนโลกใบนี้ ภาพเหล่านั้นยังชัดเจนในความทรงจำ วันที่ฉันจากสุรินทร์ เรานั่งอยู่บนรถกระบะมีหลังคาคันสีขาวของพ่อ ฉันกอดตุ๊กตาไว้แน่น ตุ๊กตาตัวนี้แม่ซื้อให้พวกเรา เราต้องไปจริงๆ แล้วใช่ไหม พ่อขับรถห่างออกจากตัวเมืองสุรินทร์

 ฉันเห็นเพียงแนวต้นไม้ ทิวเขาที่อยู่ไกลโพ้น เรามุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ มาพักที่บ้านพักของพ่อ ชีวิตเราต้องเดินต่อไป แม่บอกฉันอย่างนี้เสมอ ฉันเกลียดการจากลา

หลังจากพ่อส่งพวกเราที่กรุงเทพฯ พ่อเดินทางขึ้นเหนือไปทำงานอยู่จังหวัดเชียงราย ใกล้บ้านเกิดของพ่อ ทำไมครอบครัวเราถึงไม่ย้ายตามพ่อ ฉันไม่อาจเข้าใจได้ รู้แต่เพียงว่าแม่อยากให้ฉันกับพี่สาวฝาแฝดเข้าโรงเรียนที่ดีๆ เรียนในกรุงเทพฯ มากกว่าต่างจังหวัด พ่อ-แม่ตัดสินใจแยกกันอยู่ พวกเราย้ายมาอยู่แฟลตสวัสดิการของทางราชการที่กรุงเทพฯ ฉันและพี่สาวเข้าเรียนโรงเรียนแห่งหนึ่ง แม่ยังคงทำหน้าที่แม่ ไปรับไปส่งพวกเราเหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีวันไหนที่แม่จะห่างจากพวกเรา

พ่อกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างเป็นบางครั้ง พวกเรารู้สึกห่างจากพ่อมากขึ้นทุกที ทำไมพ่อถึงไม่มาอยู่กับพวกเรา เหมือนตอนที่อยู่กันเป็นครอบครัวที่จังหวัดสุรินทร์ ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจเรื่องนี้ ฉันรู้แต่เพียงว่า ฉันคิดถึงบรรยากาศ ธรรมชาติ ท้องทุ่งนา ป่าเขาของจังหวัดสุรินทร์มากๆ ทุกปีฉันจะเห็นข่าวงานแสดงช้างในทีวี ฉันไม่เคยกลับไปที่จังหวัดสุรินทร์อีกเลย เส้นทางชีวิตของฉันแยกห่างออกจากสุรินทร์มากยิ่งขึ้น

 ฉันเรียนหนังสือต่อที่กรุงเทพฯ ฉันทำงานที่กรุงเทพฯ และฉันเลือกไปท่องเที่ยวต่างประเทศแทนที่จะเดินทางกลับไปหาวันวานเก่าๆ ที่จากมา พอคิดมาถึงตรงนี้ ภาพวันวานเก่าๆ มันคอยที่จะไหลทะลักเข้ามาในหัวสมองอยู่เรื่อยๆ

“ยังไม่กลับอีกเหรอ นั่งทำอะไรอยู่ ออฟฟิศจะปิดแล้วนะ”

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งกำลังเตรียมเก็บของกลับบ้าน ส่งเสียงทักทาย ค่ำมืดแล้ว ฉันต้องรีบกลับบ้านก่อนที่รถจะติดไปกว่านี้ ป่านนี้แม่คงรอกินข้าวเย็น เราซื้อบ้านหลังเล็กๆ อยู่ที่กรุงเทพฯ อย่างถาวร ฉันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนๆ ที่จังหวัดสุรินทร์อีกเลย แทบจะลืมหน้าไปแล้วว่าใครเป็นใครกันบ้าง สมัยที่อยู่สุรินทร์ ฉันเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนคนหนึ่ง แล้วถูกลูกสุนัขตัวเล็กกัด ฉันไม่กล้าบอกแม่จนวันนี้

 ผ่านมากว่าสามสิบปีแล้วที่ฉันรู้สึกคิดถึงจังหวัดสุรินทร์ ถึงแม้จะอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม แต่ฉันไม่เคยเดินทางกลับไปอีก ช่วงนี้ความทรงจำของฉันเกี่ยวกับสุรินทร์ผุดขึ้นมาในความคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก เช่นเดียวกับความไกลห่างของระยะทางที่ฉันมีต่อพ่อและพี่สาวฝาแฝด

พ่อย้ายจากเชียงรายกลับไปรับราชการอยู่เชียงใหม่ และเดินทางไปๆ กลับๆ กรุงเทพฯ สองสามเดือนครั้ง ถึงแม้ว่าการเดินทางในยุคนั้นจะลำบากกว่าตอนนี้ พ่อยังขึ้น-ลงกรุงเทพฯ และเชียงใหม่ พ่อรู้ว่าพ่อยังมีครอบครัวอยู่ทางนี้ บางครั้งพวกเราขึ้นไปเยี่ยมพ่อที่เชียงใหม่ ระยะเวลาผ่านไปจนฉันโตเข้าเรียนมหาวิทยาลัย พ่อกลับบ้านน้อยลง แม่เองทำงานหนักจนเหนื่อยล้า ไม่มีเวลาขึ้นไปหาพ่อที่เชียงใหม่ นานๆ ครั้งเราจะเดินทางไปหาพ่อ ยิ่งโตภาระงานต่างๆ ที่ตามมามากมาย บางช่วงเวลาเราใช้ชีวิตกับเพื่อนมากกว่าพ่อ-แม่เสียอีก

ถึงยังไงความสัมพันธ์ของลูกๆ กับพ่อยังคงเหมือนเดิม แต่ว่าเราเจอกันน้อยลง คุยกันแทบนับคำได้ แต่พ่อรู้เสมอว่าลูกๆ รักและเป็นห่วงพ่อ ไม่นาน แม่บอกพวกเราว่า ทันทีที่พ่อเกษียณ พ่อจะบวชอยู่ที่วัดในเชียงใหม่ วันนั้นมาถึง เราไปส่งพ่อเข้าวัดครั้งสุดท้ายในสถานะของฆราวาส ฉันไม่เคยมองหน้าพ่ออย่างจริงจัง หลังจากที่สุรินทร์ วันนั้นเป็นวันที่ฉันมองพ่อกับแม่ด้วยหัวใจ มองด้วยตา และมองผ่านเลนส์กล้องที่ฉันรับหน้าที่เป็นคนถ่ายภาพให้ครอบครัว พ่อสูงวัยมากกว่าที่คิดไว้ ผอมบาง แทบจะปลิว แม่ก็เหมือนกัน แม่ตัวเล็กกว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เราส่งพ่อไปสู่โลกของธรรมะ จากพ่อกลายเป็นหลวงพ่อ เราไปเยี่ยมพ่อ ช่วงแรกสองเดือนครั้ง ระยะหลังนานๆ ทีเราถึงจะเข้าไปที่วัด ไปหาพ่อ พ่ออยู่วัดป่า ต้องเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่เข้าไป พ่อจากไป จากไปสู่ที่แห่งใหม่ ตัวตนใหม่ ที่พวกเราไม่สามารถจะตามพ่อไปได้ พวกเรายินดีกับสิ่งที่พ่อเลือก แต่กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก จริงๆ พ่อไม่ได้ไปไหนเลย พ่อยังอยู่ในใจพวกเราเสมอ

หลังจากพ่อบวชไม่กี่วัน พี่สาวฝาแฝดของฉันตัดสินใจไปเป็นอาสาสมัครที่วัดไทยในอินเดีย จนถึงตอนนี้พี่สาวของฉันไม่ได้กลับมาบ้านมากว่าห้าปีแล้ว ฉันอยู่กับแม่สองคนที่กรุงเทพฯ อันเงียบเหงา ทุกเช้าตื่นนอน ไปทำงาน ฉันเป็นเพียงพนักงานธนาคารธรรมดาคนหนึ่ง ฉันต้องเผชิญหน้ากับผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาทำธุรกรรม ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์ที่เคลื่อนไหวไปมาตามคำสั่ง ฉันมักจะจินตนาการถึงตัวเองตอนเป็นเด็กเล็กๆ ที่ปั่นจักรยานกับพ่อ-แม่

ฉันคิดถึงสุรินทร์ คิดถึงเพื่อนๆ ที่ฉันจำหน้าไม่ได้ จำชื่อไม่ได้ เป็นเพื่อนในวัยเด็กที่ไม่มีผลประโยชน์มาเจือปน ชีวิตการทำงานไม่ได้สวยงามเสมอไป

ยิ่งชีวิตรักของฉันแล้ว หากจะถามว่าฉันมีแฟนไหม คงตอบว่าเคยมี เราคบกันค่อนข้างนาน ตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย ตอนนี้เราเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าของกันและกันแล้ว เขาอาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ โลกของเราไม่มีอีกแล้ว มีแต่โลกของฉันที่ยังเก็บเขาอยู่ในความทรงจำ ว่างๆ อาจจะเปิดลิ้นชัก แอบดูความทรงจำที่เคยงดงามเหล่านั้น ฉันควรจะดีใจให้กับเขา ที่เขาได้พบเจอคนที่เหมาะสมกัน คนที่เขารัก ส่วนฉันก็เพียงแค่เดินต่อไปคนเดียว จากวันที่เลิกกัน ด้วยเหตุผลที่เขาเจอคนที่เขารักมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง ฉันทำอะไรไม่ได้ ใจสลาย ไม่รู้ว่าจะประคองชีวิตให้ตัวเองอยู่รอดได้อย่างไร คงมีเพียงแต่งานเท่านั้นที่ช่วยรักษาบาดแผลนี้ได้ ฉันทำงานเหมือนคนบ้า ทำชีวิตให้ยุ่งๆ วุ่นวาย มีเพียงแค่ตอนขับรถกลับบ้านเท่านั้นที่น้ำตาแทบจะไหลเป็นสายเลือด แม่ได้แต่ปลอบใจฉันอย่างเงียบๆ เพียงแค่นี้เพียงพอแล้วสำหรับคนที่หัวใจมันบอบช้ำ เกินจะเยียวยา ฉันยังไม่หายดีหรอก เพียงแต่เวลาที่ผ่านมาเป็นตัวรักษาความรู้สึกของฉันให้ดีขึ้นบ้าง

ฉันใช้ชีวิตที่กรุงเทพฯ ได้สามสิบปีแล้ว ฉันยังรู้สึกว่ากรุงเทพฯ เป็นเมืองที่อ้างว้าง โดดเดี่ยว แต่ฉันกลับตกหลุมรักกรุงเทพฯ แปลกเหมือนกัน ฉันชอบธรรมชาติ ขณะเดียวกันฉันกลับชอบทำงานบนตึกสูง สำนักงานของธนาคารที่ฉันประจำอยู่ อยู่บนตึกระฟ้า กลางกรุงเทพฯ วันไหนที่อยู่เวรทำงานช่วงค่ำๆ เวลาพักจากหน้าเคาน์เตอร์ ฉันจะชอบไปยืนริมหน้าต่างกระจกของสำนักงาน ดูแสงไฟหน้ารถที่เคลื่อนไปบนสะพานลอยฟ้าที่พาดผ่านไปทั่วกรุงเทพฯ ฉันผูกพันกับกรุงเทพฯ และในเวลาเดียวกันฉันคิดว่าตัวเองเป็นคนแปลกแยก แปลกหน้า ท่ามกลางเมืองใหญ่

 คนใกล้ชิดที่คุ้นเคยกัน ท้ายที่สุดวันเวลาอาจจะทำให้เรากลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน ถึงแม้เราจะต้องเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปตลอดชีวิต แต่เราคือเพื่อนมนุษย์ที่อยู่บนโลกใบเดียวกัน และต่อให้เราไม่เคยรู้จักกันเลยตลอดชีวิต สิ่งหนึ่งที่เชื่อมโยงเกาะเกี่ยวเราไว้ด้วยกันคือ ความคิด ความรู้สึก ความหวัง และความฝันบางเศษเสี้ยวที่เราอาจจะเคยมีร่วมกัน ภาพงดงามของอดีตที่เราเคยอยู่ด้วยกัน เป็นภาพที่ฉันจดจำได้ขึ้นใจ

มีใครบ้างที่ไม่เคยพลัดพรากจากสิ่งที่ตนเองรัก ฉันยังหาคนคนนั้นไม่พบ

**********************

Cr.มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ ๓๐ ตุลาคม – ๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๓  คอลัมน์ เรื่องสั้น ผู้เขียน ศุภมณฑา สุภานันท์

 

มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 30 ตุลาคม - 5 พฤศจิกายน 2563
คอลัมน์	เรื่องสั้น
ผู้เขียน	ศุภมณฑา สุภานันท์
เผยแพร่	วันเสาร์ที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ.2563

การเจริญภาวนา

 พระภาวนาเขมคุณ วิ.(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

*********

ปฏิบัติธรรมอย่างไรไม่ให้ท้อ

พระภาวนาเขมคุณ วิ.(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

 https://youtu.be/_3EvtBM4oA0

ฉลาดในความไม่เที่ยง

 พระเทพพัชรญาณมุนี(ฌอน ชิเวอร์ตัน ชยสาโร)

ความสุขขั้นเหนือการปรุงแต่ง

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(ประยุทธ ปยุตฺโต)

ธรรมบรรยาย

๑๓ ความสุขที่แท้มีทุกที่ทุกเวลาไม่ต้องหาไม่ต้องสร้าง

 

**********

อิทธิบาท ๔

พระอาจารย์ มานพ อุปสโม

สติปัฏฐาน ๔ จะเกิดครบสมบูรณ์ได้อย่างไร ?

 https://www.youtube.com/watch?v=qJaR-x_plhU&t=218s

จิต

พระอาจารย์มานพ อุปสโม

 

ชนะมะเร็งด้วยธรรมชาติบำบัด

 https://youtu.be/VqHYTKeHZ8o

ทางสายกลาง

 พระเทพพัชรญาณมุณี(ฌอน ชิเวอร์ตัน ชยสาโร)

https://youtu.be/--IkG47I3hk

ประเทศไทย...แย่ที่สุดในโลก????!!!!!

 ประเทศไทย.....แย่ที่สุดในโลก????!!!!

แค่พอก็ดี

 เมื่อก่อนอยากรวย แต่เดี๋ยวนี้แค่มีเงินใช้ทุกวัน ไม่มีหนี้ก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีตำแหน่งสูงๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่มีงานให้ทำก็พอ 

เมื่อก่อนอยากกินหรูๆ อาหารอร่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่มีกินทุกมื้อก็พอ 

เมื่อก่อนอยากเอาชนะทุกคน แต่เดี๋ยวนี้แค่ทำอะไรให้สำเร็จได้ก็พอ 

เมื่อก่อนอยากอวดคนอื่นๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่ผ่านไปได้แต่ละวันก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีบ้านใหญ่ๆ สวยๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่มีที่นอนสบายๆ ก็พอ 

เมื่อก่อนอยากไปท่องเที่ยวที่ไกลๆ หรูๆ อยู่สบายๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่ได้ออกไปสวนสาธารณะใกล้บ้านก็พอ 

เมื่อก่อนอยากให้คนชื่นชม นับหน้าถือตา แต่เดี๋ยวนี้แค่มีคนจำได้ก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีฝันสวยหรู ดูดี มีอนาคต แต่เดี๋ยวนี้แค่ตื่นได้ทุกเช้าพร้อมลมหายใจก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีบริวาร มีลูกน้อง แต่เดี๋ยวนี้แค่มีอวัยวะครบและใช้งานได้ครบก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีรถเก่งหรูๆ สมรรถนะดีๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่ยังเดินทางไปมาได้ก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีลูกเรียนหนังสือเก่งๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่เขาเป็นคนดีของสังคมก็พอ 

เมื่อก่อนอยากมีที่ดินแปลงใหญ่ๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่มีกระถางต้นไม้อยู่แค่ในระเบียงก็พอ 

เมื่อชีวิตคนเรามาถึงจุดสูงสุดของชีวิต ความเหนื่อยล้าจากความอยากที่เกินพอดี มันทำให้เราเครียดและกดดันตนเองให้มีให้เป็นไปตามความอยาก 

แต่แท้ที่จริงแล้ว ทุกอย่างแค่พอก็ดีแล้ว 

Sinchai Kong Thiensiri

Fwd line

*****

Cr. Fwd line

สันโดษ

พระเทพพัชรญาณมุณี(ฌอน ชิเวอร์ตัน ชยสาโร)

Cr.https://youtu.be/uOUJ-sIXhuE

 

มานะ

 

ในภาษาบาลีมานะแปลว่าความถือตัว ไม่เกี่ยวกับความขยัน เป็นหนึ่งในกิเลสที่มีความละเอียดซับซ้อนมากที่สุด มากขนาดที่ว่ามานะในบางรูปแบบคนทั่วไปอาจมองว่าเป็นคุณธรรม คำว่ามานะนั้น ตามรากศัพท์มาจากการวัด ความถือตัวเกิดขึ้นเมื่อเราสำคัญตัวด้วยการเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่น อรรถกถามีการอุปมาการถือตัวเป็นดุจการชูธงขึ้นสูง โดยที่ธงนั้นคือความสำคัญตัวสำคัญตนของเราเอง

ความถือตัวมี ๓ ประการ ได้แก่

๑. ความถือตัวว่าเราดีกว่าเขา : เปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นในด้านเชื้อชาติ สัญชาติ ชาติตระกูล ทรัพย์สิน อำนาจ สถานะ รูปลักษณ์ทางกาย สติปัญญา ศีลธรรม การภาวนา และอื่นๆ โดยเชื่อว่า ‘เราดีกว่าเขา’

๒. ความถือตัวว่าเราด้อยกว่าเขา : เปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นบนพื้นฐานต่างๆ เช่นเดียวกัน โดยเชื่อว่า ‘เราด้อยกว่าเขา’ ความถือตัวประเภทนี้มักมีการเข้าใจสับสนกับความอ่อนน้อมถ่อมตน

๓. ความถือตัวว่าเราเสมอกับเขา : เปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นบนพื้นฐานต่างๆ เช่นเดียวกัน โดยเชื่อว่า ‘เราเสมอกับเขา’ ความถือตัวประเภทนี้มักมีการยกย่องว่าเป็นตัวแก้ไขปัญหาที่เกิดเพราะมานะสองประการแรก

ในทางพุทธศาสนา ความถือตัวทั้ง ๓ ประการนี้นับว่าเป็นอุปสรรคต่อการเจริญปัญญาทั้งนั้น เพราะการเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นบนพื้นฐานเหล่านี้ เป็นการส่งเสริมมายาสำนึกว่ามี ‘เรา’ ซึ่งเป็นตัวเป็นตนที่เที่ยงแท้ถาวร เป็นอิสระจากเหตุปัจจัย ความคิดที่เป็นมายาเรื่องตัวตนนี่เองที่พระพุทธองค์ทรงแสดงให้เห็นว่าเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งมวล

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร

แปลถอดความ โดย ศิษย์ทีมสื่อดิจิทัลฯ

***************

Cr.https://www.facebook.com/jayasaro.panyaprateep.org/posts/3253755144733149

การพัฒนาทางจิต(คลิป)

 https://youtu.be/dBu8BfisU9o

อิสระแท้ (คลิป)

 

พระเทพพัชรญาณมุณี (ฌอน ชิเวอร์ตัน ชยสา่โร)

***********