ความหลงที่มีอยู่ในใจของคนเรานั้น มีมานานมากจนกระทั่งกลายเป็นสิ่งที่เห็นตามปกติ จึงไม่รู้ว่าหลงไป นับตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลก ก็มาตัวเปล่ากันทุกคน ไม่มีสมบัติอะไรมาด้วยเลบ แต่นานเข้าก็เริ่มหามาสะสม พอกพูนให้มากขึ้นเรื่อย ๆ และมีความเห็นว่ายิ่งมากเท่าไรยิ่งดี ถ้ามีน้อยอยู่ก็ต้องไปหาเพิ่มให้มากขึ้น หนักเข้า กลายเป็นยิ่งมีมากเท่าไร ก็ยิ่งทุกข์มากเท่านั้น เพราะหลงไปยึดมั่ีนถือมั่นอีกว่า สิ่งนั้นสิ่งนี้เป็น "ของเรา" ยิ่งมี "ของเรา" มากยิ่งขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งมีภาระมากขึ้นเท่านั้น
แต่ภาระใดก็ไม่หนักเท่า " ตัวเรา " นี่เอง ที่หลงไปเห็นว่านี่เป็น " ตัวเรา " ... มันจะเป็น "ตัวเรา" ไปได้อย่างไร ในเมื่อควบคุมไม่ให้แก่ไม่ให้ป่วยไม่ให้แปรปรวน ไม่ให้เปลี่ยนแปลง ก็ทำไม่ได้เลย !
และเมื่อไรไม่เห็นเป็น " ตัวเรา " อีกต่อไปของเรา
" ทั้งหลายทั้งปวงที่เคยยึดเอาไว้นั้น ก็ไม่มีอีกต่อไป "
...สบาย..!!!
*****
(จากหนังสือ เพียงรักษ์ศีล เรีบเรียงโดย ภิกษุณี ศิริพร ปุญญสิริ อารามภิกษุณี สุทธจิตต์(นิโรธาราม ๒) อ.ดอยสะเก็ด จ.เชียงใหม่ ๕๐๒๒๐ โทร ๐๘๑ ๒๐๕๕๔๑๖)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น