ภาพจากอินเตอร์เนท
คนเราพอแก่ตัวลง ร่างกายมันก็เริ่มเสื่อมไปทีละอย่าง สายตา แขนขา ลุกนั่งเดินไม่สะดวก ความแข็งแกร่งทางร่างกายมันก็ลดลง ขึ้นสะพานลอยก็เหนื่อย ดูมันไม่มีอะไรจะดีเลยนะ มีแต่เสื่อมลง ..แต่ในทางตรงกันข้าม สังคมรอบตัวเราในยุคโลกาภิวัฒน์นี้นับวันก็ยิ่งเจริญก้าวหน้า เราอยากเป็นคนแก่อย่างสง่างาม เราก็ต้องพัฒนาตัวเราให้ก้าวทัน มีความรู้ แข็งแรง สงบ มีความสุขเป็นภารให้น้อยที่สุด มีหลักง่ายๆ คือ
- ต้องดูแลร่างกาย หมั่นออกกำลังกาย หนักเบาตามกำลังของร่างกาย พอได้ออกกำลังกาย อารมณ์ดี ร่างกายแข็งแรง มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่ต้องไปหงุดหงิดบ่นลูกหลาน
- ดูแลจิตใจ หางานอดิเรกทำแก้เหงา ปลูกต้นไม้ เลี้ยงหลาน ร้องเพลง วาดรูป เล่นอินเตอร์เนต อ่านหนังสือ หาอะไรเรียนทำสนุก ๆ เช่น เรียนทำเค้ก ทำขนม ฯลฯ ดีกว่านั่งจับเจ่าอยู่เฉย ๆ
- มีสังคม พบเพื่อนใหม่บ้าง เพื่อนเก่าบ้าง เยี่ยมเยียน คุยโทรศัพท์ เราทำงานมาทั้งชีวิต พอถึงเวลาพักผ่อน ก็ควรหาความสุข ความสนุกเพลินเพลิน ทำในสิ่งที่รักที่ชอบ ชวนกันเที่ยวบ้าง เอาแบบไม่สมบุกสมบันมากนัก
- เข้าวัดฟังธรรม ไม่มีอะไรจะสุขเท่ากับ ความสงบร่มเย็นด้วยธรรมะ ร่วมกิจกรรมของวัด นั่งสมาธิ วิปัสสนา กวาดลานวัด ทำบุญปล่อยปลาแจกหนังสือ เราโชคดีที่เกิดมาเป็นชาวพุทธ ได้พบศาสนาที่สอนให้เราเข้าใจชีวิต สร้างกุศลให้มาก เลิก โลภ โกรธ หลง ยังไม่สายเกินไปที่จะได้เรียนรู้
- เตรียมตัวเตรียมใจ เมื่อต้องจากโลกนี้ไป อย่าตื่นตระหนก กลัวหรือเครียด มันเป็นความจริงของชีวิต พร้อมรับมันด้วยความสง่างาม อะไรจะสั่งเสียลูกหลาน ก็สั่งไว้ สมบัติอะไรจะให้ใคร จะจัดการงานศพอย่างไร บอกกันแต่เนิ่น ๆ ถึงเวลาจะได้ไม่ว้าวุ่นมากนัก
- ช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามกำลัง ที่มีประโยชน์กับคนอื่น แลกเปลี่ยนเรียนรู้ทางอินเตอร์เนทก็ได้ พิมพ์ไม่เป็นก็ให้ลูกหลานช่วย ดีกว่านั่งเฉาไปวัน ๆ เราปิติเพราะความดีที่ทำมาและที่เรายังจะมีแรงทำไปเรื่อย ๆ
ไม่ได้เป็นเรื่องน่ากลัวเลยสำหรับความแก่ เรามีความสุขได้กับทุกวัยของชีวิต ถ้าเราเรียนรู้ธรรมะ ความดีหมั่นทำไปเรื่อย ๆ ก็สุขได้เรื่อย ๆ ไม่ว่าร่างกายจะเสื่อมถอยไปอย่างไร หาให้เจอก่อนที่จะลาโลกนี้ไป..
........................................
จากหนังสือ "วันหนึ่งก็ต้องจาก"โดยพระอาจารย์ยุทธนา เตชปัญโญ
.......................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น