ความรู้สึกกตัญญู มันดำรงอยู่ในจิตวิญญาณบูรพา
❤️❤️
...
อาจารย์คริส และอาจารย์ซูซาน .. 2 สามีภรรยา และเพื่อน ๆ เคยมาเที่ยวสวนเมื่อก่อนเกิดโรคระบาดโควิด
โดยปกติอาจารย์ทั้ง 2 คน จะมาประเทศไทยทุกปี .. แต่ด้วยสุขภาพที่ไม่อำนวย จึงไม่สามารถเดินทางไกลได้
อ.คริส และซูซาน .. พักอาศัยอยู่ที่เกาะแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา มีลูก 5 คน
เป็นลูกเชื้อชาติเวียดนาม 2 / ลูกเชื้อชาติไทย 2 และลูกเชื้อชาติเกาหลีใต้ 1
ทั้งหมดเป็นลูกบุญธรรม ที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย ตั้งแต่การขอที่ประเทศต้นทาง จนถึงปลายทางกฎหมายของแคนาดา
อ.ทั้งสอง ไม่มีลูกของตนเอง .. เมื่อเดินทางไปเวียดนาม พบเด็กกำพร้าอายุ 5-7 ขวบ จึงอยากจะขอนำไปเลี้ยง
ติดต่อเจ้าหน้าที่สถานสงเคราะห์ .. เจ้าหน้าที่บอกว่า เด็กคนที่อาจารย์ขอเลี้ยง เธอมีพี่น้องอีก 1 คน ..
อาจารย์จะไม่แยกพี่น้องออกจากกัน จึงรับทั้งคู่ไว้
....
ต่อมาเมื่อเดินทางมาประเทศไทย
พบเด็กกำพร้าที่สถานสงเคราะห์สงขลา อายุ 5-6 ขวบ จึงอยากขอมาเลี้ยง .. เจ้าหน้าที่บอกว่า เขามีน้องชายที่ถูกทิ้งไว้ ..
อาจารย์ไม่อยากแยกความเป็นพี่น้อง จึงรับไว้ทั้งคู่เช่นกัน
เมื่อเดินทางไปเกาหลีใต้ ระหว่างท่าเรือแห่งหนึ่ง พบเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ 5-6 ขวบ แอบอยู่มุมหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ ..
อาจารย์เกิดความสงสาร เมื่อรู้ว่าถูกผู้ปกครองนำมาทิ้ง จึงตัดสินใจอุปการะ
การอุปการะ เป็นไปตามกระบวนการกฎหมาย คือแจ้งขอกับเจ้าหน้าที่ของประเทศนั้น ๆ .. แล้วนำเอกสารไปรับรองกับประเทศของตนเอง
เด็ก 5 คน . จากบูรพาทิศ .. สู่เกาะแวนคูเวอร์ ..
30-40 ปีผ่านไป
อาจารย์ส่งเด็ก ๆ ทั้งหมดเรียนสำเร็จเท่าที่ความสามารถจะเรียนได้ และเติบโตทำงานอย่างมั่งคง .
🚩 อาจารย์คริส จะเล่าประวัติของลูก ๆ แต่ละคนให้ฟัง ให้เขาและเธอรู้ว่า เป็นคนชาติไหน มาจากที่ไหน โดยไม่ปิดบัง
ทั้ง 5 คน จำภาษาแผ่นดินแม่ไม่ได้ .. เรียนรู้ภาษา วัฒนธรรม วิถีชีวิต ความคิด แบบตะวันตกทั้งหมด
จนเมื่อปีที่ผ่านมานี้ . อ. ซูซาน ภรรยาของ อ.คริส ป่วย / แม่ ป่วย .. อยู่กับ พ่อ สองคน
ส่วนลูก ๆ ใช้ชีวิตข้างนอก มีบ้านมีครอบครัวของตนเอง ตามวิถีแบบฝรั่ง
แต่ใครจะไปคิด ..
ลูก ๆ ทั้งหมด 5 คน .. คุยกันและตัดสินใจกัน พากันกลับมาบ้านพ่อ
โดยยอมย้ายงาน ยอมปล่อยบ้านที่อยู่อีกเมืองหนึ่งให้คนเช่า เพื่อกลับมาดูแลพ่อแม่
⭐️ อ.คริส ผู้เป็นพ่อ (บุญธรรม) เล่าว่า เป็นความโชคดีของเขาและภรรยา เหมือนฝันที่ลูก ๆ มีความกตัญญู เช่นนี้
โดยปกติ การดูแลพ่อแม่ผู้แก่เฒ่า ในความรู้สึกของฝรั่งจะไม่ลึกซึ้งจริงจังเช่นชาวเอเซีย
คนแก่เฒ่าฝรั่งส่วนใหญ่จะอยู่เพียงลำพัง รัฐมีสวัสดิการดูแล
ลูก ๆ ฝรั่งแยกบ้านแยกครอบครัวออกไป ใช้เพียงโทรศัพท์ส่งความห่วงใยโทรหา
- นาน ๆ ในเทศกาลสำคัญ ๆ เช่น คริสต์มาส ถึงมาพบปะร่วมโต๊ะอาหาร
แต่ลูกทั้ง 5 คน .. กลับทยอยกันกลับมา เพื่อดูแลชีวิตประจำวันพ่อแม่ ดูแลบ้าน นั่งพูดคุยเฝ้า ตั้งแต่เช้าจนถึงเข้านอน
ทั้งหมด พวกเขาพวกเธอ ตกลงกันเอง แบ่งหน้าที่กันเองอย่างเต็มใจ
ลูกคนหนึ่งพูดว่า ..
ถ้าเธอไม่มีพ่อและแม่ ก็ไม่มีหนูในวันนี้ - พ่อแม่ทั้งคู่ไม่ได้ให้กำเนิดหนู แต่ให้ชีวิตใหม่กับหนู ให้การศึกษา ให้โอกาส และให้อิสระในการเลือกและการคิด
พวกเธอพวกเขา ไม่รู้หรอกว่า ? คำว่ากตัญญูในศัพท์วิชาการ ในภาษาฝรั่ง มันมีความหมายอย่างไร ?
❤️ แต่มันผุดขึ้นมาในความรู้สึกของพวกเขา .. อธิบายออกไปคนนอกก็ยากจะเข้าใจ
อ.คริส และอ.ซูซาน บอกว่า > ตัวเขาและภรรยาโชคดี ..
เพราะการเลี้ยงลูกที่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง นับเป็นความเสี่ยง อย่างหนึ่ง !
...
ผมฟังแล้วผมตื้นตัน อยากบอกอาจารย์ทั้งสอง ว่า ไม่ใช่ความโชคดีครับ แต่เป็นบุญในวาสนาของอาจารย์ .
คำว่าบุญและวาสนา อธิบายเป็นภาษาอังกฤษไม่ถูก
แต่ "ความกตัญญู" ที่ลูกทั้ง 5 คน .. (อันเป็นคนเชื้อสายเวียดนาม 2 คนเชื้อสายไทย 2 และคนเชื้อสายเกาหลี 1) .. มันคือจิตวิญญาณแห่งชาวบูรพา
มาตรแม้นแต่ละคน ขาดหายจากแผ่นดินแม่ ไม่เคยได้กลับมา จนพูดภาษาแผ่นดินตนไม่ได้เลย
แต่การกตัญญู มันเป็นวิญญาณของชาวบูรพา
มันปรากฎขึ้นมาเองอย่างอัศจรรย์ ที่มิอาจลบล้างให้หายไปได้
....
*******
Cr.Fwd.line
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น