....ฯลฯ....
" ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่อย่างนี้ ....
เหมือนกับว่าจะพึงเห็นสรีระ(ซากศพ) ที่เขาทิ้งไว้ในป่าช้า
คือเป็น(ท่อน) กระดูก มีสีขาวเปรียบด้วยสีสังข์
เธอก็น้อมเข้ามาสู่กายนี้แลว่า ถึงร่างกายอันนี้เล่า ก็มีอย่างนี้เป็นธรรมดา คงเป็นอย่างนี้ ไม่ล่วงพ้นความเป็นอย่างนี้ไปได้
ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย เป็นภายในบ้าง ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเป็นภายนอกบ้าง ย่อมพิจาณาเห็นกายในกาย ทั้งภายใน ภายนอกบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือความเกิดขึ้นในกายบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือความเสื่อมไปในกายบ้าง
ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง
ก็หรือสติว่ากายมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น
แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้
แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก
เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย
ย่อมไม่ยึดถืออะไร ๆ ในโลกด้วย
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่อย่างนี้ ....
....ฯลฯ....
(จากหนังสือ บทสวดมนต์แปล มหาสติปัฏฐานสูตร (ฉบับปรับปรุง))
******
***********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น