มีอุบาสกหนุ่มคนหนึ่ง ชอบนั่งสมาธิมาก การนั่งของเขาในแต่ละครั้งใช้เวลาไม่ต่ำกว่า ๒ ชั่วโมง แต่ดูอุปนิสัยแล้วเป็นคนมักโกรธ คงจะเข้าทำนองที่ว่า " สมาธิขี้โกรธ สันโดษขี้ขอ " และเขามีทิฏิมานะว่าตนเองเป็นนักปฏิบัติธรรม คนอื่นไม่นั่งสมาธิ แสดงว่าไม่ปฏิบัติธรรม ชอบยกตนข่มผู้อื่น
วันหนึ่งเขาเดินทางมาที่วัดป่าสุญญตา เมื่อได้พบพระอาจารย์แล้ว เขาถามขึ้นว่า " ที่นี่มีการนั่งสมาธิไหมครับ"
พระอาจารย์ตอบว่า "มี"
อุบาสกหนุ่มพูดต่อว่า " การนั่งสมาธิถ้าให้ได้ผลจริงๆ แต่ละครั้งต้องไม่ต่ำกว่า ๒ ชั่วโมง ผมเองนั่งเป็นประจำ เวลาจิตรวมเป็นสมาธิผมมีความสงบมาก พอออกจากสมาธิ จิตก็ยังสงบไปหลายชั่วโมง "
หลวงพ่อพูดขึ้นว่า
"สมาธิที่ต้องมีการเข้าออก เป็นสมาธิระดับโลกิยะ แต่สมาธิที่แท้จริงนั้น ไม่ต้องมีการเข้าการออก ก็คือ สมาธิของจิตว่าง นั่นเอง"
(จากหนังสือ นิทานพุทธะ พระคัมภีรญาณ อภิปุญโญ)
.......................
..........................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น