มีใครบางคนถามฉันว่า...จะผ่านช่วงเวลามรสุมของชีวิตไปได้อย่างไร ใช้เวลานานเท่าไหร่ แล้วเราจะผ่านมันไปได้ไหม พอนึกย้อนกลับไป สิ่งที่จำได้คือเวลาที่เดินช้าลง
.
ความเนิ่นนานของเวลาที่ช้าเหลือเกินจนทำให้เราสัมผัสทุกรายละเอียดของอารมณ์ ความรู้สึก ความคิด และบรรยากาศของสิ่งรอบข้าง เห็นแม้กระทั่งเม็ดฝนที่ตกลงสู่พื้นดิน แสงอาทิตย์ยามเช้ามืดที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้เงยหน้าขึ้นมอง ได้ยินเสียงของคนรอบข้าง จากที่ผ่านมาไม่ได้ตั้งใจฟัง
.
“ความช้าของเวลาชีวิต” ทำให้เรามองเห็นความห่วงใย มิตรภาพ และความรักของคนใกล้ชิดที่เรามักจะหลงลืมเขาไป จังหวะเวลาที่ช้าลงทำให้เราได้หันกลับมาทบทวนและเรียนรู้ชีวิตให้ลึกซึ้งมากขึ้น
.
บางทีฉันก็อยากจะบอกคนที่ถามไปว่า ไม่ต้องรีบร้อนที่จะพาตัวเองให้พ้นจากมรสุมนั้นหรอก แค่ใช้เวลาของชีวิตให้ช้าลง สังเกตอารมณ์ความรู้สึกที่แปรปรวน มองเห็นความรู้สึกนั้น จนกระทั่งมันค่อยบรรเทาเบาบางลง
.
มรสุมที่พัดผ่านไป จะทำให้ใจที่บอบบางเข้มแข็งขึ้น ขอเพียงเราทำจังหวะชีวิตให้ช้าลง เราน่าจะรับมือกับพายุลูกใหม่ที่พัดผ่านเข้ามาได้อย่างคนที่เรียนรู้ที่จะเข้าใจจังหวะการเดินทางของเวลาชีวิตได้ดีมากยิ่งขึ้น
.
#ความช้าของเวลาชีวิต #Fridayvibes
***
Cr.Fwd line :supamonta
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น