เก็บมาฝากจากไลน์...ให้โอกาส..

#อ่านให้จบนะครับ

ในงานแต่งงานงานหนึ่ง  ชายหนุ่มดูภูมิฐานมาร่วมงานแต่งงานของเพื่อนร่วมชั้นเรียนประถมของเขาในขณะที่งานเลี้ยงกำลังสนุกสนานและพูดคุยกันระหว่างเพื่อนฝูง สายตาของชายหนุ่มคนนั้นก็ได้เห็นชายแก่คนหนึ่งหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงขึ้นและเหงื่อของเขาเริ่มออกจากฝ่ามือของเขา แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็รวบรวมความกล้าเดินเขาไปหาชายแก่คนนั้น ใช่ชายคนนั้น คือครูของเขาเมื่อ 30 ปีก่อน

ชายหนุ่ม: ครูครับจำผมได้ไหมครับ

ชายแก่: ขอโทษนะพ่อหนุ่มผมจำไม่ได้จริงๆ

ชายหนุ่ม:ครูครับ ทำไมครูถึงจำผมไม่ได้ครับ ผมคือลูกศิษย์ครูที่เคยขโมยนาฬิกาเพื่อนในห้อง ซึ่งในวันนั้น เพื่อนได้ไปฟ้องครูว่านาฬิกาของเขาหายและครูก็ได้ให้พวกเราออกไปยืน อยู่หน้าห้อง หันหน้าเข้ากำแพงให้พวกเราทั้งหมดหลับตา และครูก็เริ่มค้นกระเป๋า ของพวกเราทีละคนทีละคน จนกระทั่ง ครูได้นำนาฬิกา ที่อยู่ในกระเป๋าของผมออกมาและครูเอง ก็ได้นำนาฬิกานี้ คืนให้กับเจ้าของนาฬิกาไป โดยที่ครู ไม่ได้บอก ว่า ผมเป็นคนขโมยไป ซึ่งตัวผมเอง ในขณะที่ครูค้นนั้น ใจของผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ผมเองจะมองหน้าเพื่อนๆในห้องอย่างไร ผมคงต้องอับอายและไม่สามารถที่จะ อยู่ในโรงเรียนต่อไปได้ แต่ทว่า ครูไม่เคยเรียกผมไปด่าว่า และไม่เคยนำเรื่องของผมไปบอกให้ใครฟังเลย และนับตั้งแต่วันนั้น  ผมเอง ก็ไม่กล้าที่จะไปขโมยของใคร ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งเล็กน้อยก็ตาม

ชายแก่ : อ้อ  พ่อหนุ่มทำไมฉันถึงจะจำไม่ได้หล่ะ เพราะในวันนั้น  นอกจากที่ฉันจะให้พวกเธอหลับตากันทั้งหมด ตัวของครูเอง ในขณะที่ค้นอยู่ ครูก็หลับตาของครูด้วย เพื่อที่ครูเอง จะได้ไม่มีจิตใจที่จะเกลียดชัง  คนที่ขโมยนาฬิกาไปในวันนั้น ซึ่งเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของครู  ครูคิดว่า สิ่งที่เธอทำในวันนั้น เธอจะได้รับบทเรียนของเธอ ซึ่งในวันนี้มันก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ในวันนั้นที่ครูทำเช่นนี้ มันเป็นการให้ บทเรียนที่ดีสำหรับเธอแล้ว และในวันนั้นครูก็ไม่จำเป็น ที่จะต้องให้เธอได้รับความอับอายเสียหาย และครูก็ไม่เห็นประโยชน์อันใด ในการที่จะต้อง ป่าวประกาศและสืบหา คนที่ขโมย เพราะตัวของพวกเธอเอง คือเด็กที่ไร้เดียงสา ยังไม่มีความรู้ การกระทำของครูในวันนั้น มันจึงเป็นประสบการณ์ ที่ตัวเธอเอง ได้รับมันด้วยกับตัวเอง  

....................... 

: ครูหนุ่มแปลจากเรื่องเล่าของรายการทีวีหนึ่งของอาหรับ

ได้อะไรจากเรื่องนี้บ้างไหมครับ
*****************
Cr.Fwd Line