นิทานโบราณเล่ามาว่า อาจารย์เซนท่านหนึ่งพากลุ่มลูกศิษย์ลงไปชายฝั่งทะเล แจกกระชอนให้คนละอันแล้วบอกให้เติมน้ำจนเต็ม บรรดาลูกศิษย์ได้แต่มองหน้ากัน งานอย่างนี้ใครจะไปทำได้ แต่ด้วยความยำเกรง ลูกศิษย์จึงพยายามเต็มที่ เพียงสักพักก็ต้องยอมแพ้ “ท่านอาจารย์ขอรับ โปรดให้อภัย” ลูกศิษย์กล่าว “ทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จขอรับ” ท่านอาจารย์ไม่พูดอะไร คว้ากระชอนขึ้นมาอันหนึ่งแล้วโยนลงทะเล เมื่อกระชอนจม ลูกศิษย์จึงได้เห็นว่าน้ำเต็มกระชอนเป็นอย่างนี้นี่เอง
หลวงปู่ชา ผู้เป็นครูบาอาจารย์ในยุคปัจจุบัน มักจะสอนลูกศิษย์ว่า “ให้เราน้อมใจไปหาธรรมะ ไม่ใช่น้อมธรรมะมาหาใจเรา”
ครูบาอาจารย์ยุคเก่าและยุคปัจจุบันต่างสอนในเรื่องเดียวกัน คือ อย่าปล่อยให้ความเห็นและอคติ ตัณหาและความกลัวมาครอบงำการปฏิบัติธรรม อย่ามัวไปเลือกแต่คำสอนที่ถูกใจ เพราะทั้งหมดเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ถ้าเราปฏิบัติธรรมโดยยังยึดกิเลสที่หวงแหนบางตัวไว้อย่างเหนียวแน่น เท่ากับเราพยายามปรับธรรมะให้เข้ากับจิตที่ยังหลงผิด ย่อมไม่ต่างจากการบิดเบือนหลักธรรมคำสอน
การทิ้งกระชอนหมายถึงการปล่อยวางความสำคัญตัวสำคัญตน เราต้องกล้าพอที่จะไว้ใจในพระมหาปัญญาธิคุณและพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธองค์ จิตอันปราศจากเงื่อนไขจึงจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับมหาสมุทรแห่งธรรม
ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร
แปลถอดความ โดย ปิยสีโลภิกขุ
******
Cr.https://www.facebook.com/share/F1NDajdA2gNQVxk5/?mibextid=oFDknk
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น