....ฯลฯ....
.....ตัณหาทั้งหลาย กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา มันเป็นเชือกเป็นปอ เป็นโซ่ มัดคอ มัดเท้า มัดมือ มัดตีนไปมาไม่ได้ กิเลสตัณหามันมากมาย มันมัดไว้ผูกไว้ มัดวัดจมอยู่ในโลกในวัฏฏะสงสาร อันนี้แหละ ตัณหาในใจของคนเราไม่มีเวลาเหือดแห้งไป ถ้าไม่ภาวนาละกิเลส ไม่เอาจริงเอาจังแล้ว ตัณหามันไม่ยอมวาง...
....พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราทั้งหลาย พระองค์จึงทรงตรัสไว้ว่า นัตถิ ตัณหา สมา นที แม่น้ำ ลำคลองทั้งหลายนั้น ยังมีเวลาเต็ม แต่ตัณหาในใจมนุษย์คนเราและสัตว์โลกทั้งหลายนั้น ไม่มีเวลาเต็ม ฤดูฝนน้ำฝนเต็ม ตัณหาในจิตมันก็ยังไม่เต็มไม่พอ มีอย่างนี้แล้วอยากมีอย่างโน้น ได้อย่างนี้แล้วอยากได้อย่างอื่นต่อ ๆ ไป ไม่ว่ากามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหานั้น มันไม่พอ มันไม่หยุดได้ เพราะว่าจิตไม่ภาวนาละกิเลส...
....ฯลฯ....
(จากหนังสือ สุข สงบ เยือกเย็น ๑๐๔ ปีชาตกาล หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร สำนักสงฆ์ถ้ำผาปล่อง อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น