ศีลใน

( "กุสินารา"ขอบคุณภาพจากป้าบีม)

ธรรมคุ้มครองโลก : ธรรมที่ช่วยให้โลกมีความเป็นระเบียบเรียบร้อย  ไม่เดือดร้อนสับสนวุ่นวาย

๑.หิริ : ความละอายบาป ละอายใจต่อการทำชั่ว

๒.โอตตัปปะ : ความกลัวบาป เกรงกลัวต่อความชั่ว

(จากพจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม)

*****

ศีล คือ ความปกติของกาย วาจา และจิตใจ

"ศีลแท้" เกิดขึ้นในจิตใจ มีใจเป็นแดนเกิดก่อน

ซึ่งประกอบไปด้วย หิริโอตตัปปะ คือ ความละอาย

และความเกรงกลัวต่อบาปเป็นหลักเป็นแกนกลาง

บุคคลใดมีหิริโอตตัปปะ"ศีลใน"

ประจำอยู่ในจิตใจของตนตลอดเวลาแล้ว

บุคคลนั้นเท่ากับมีศีลแล้วอย่างสมบูรณ์

เพราะมันจะออกมารักษากายวาจาใจด้วย

"ศีลใน"เป็นศีลที่ไม่มีตัวตนจะหยิบจับได้

เพราะมันเป็นอาการรู้สึก ธาตุรู้ หรือนามธรรม

ที่ตนรู้ตนเท่านั้น

*****

ศีล ๕ ศีล ๘ ศีล๑๐ ศีล๒๒๗ นั้นคือ "ศีลสมมติ" หรือ

"ศีลนอก"เกิดจากการเขียนการบัญญัติขึ้นไว้เป็นข้อ ๆ 

เป็นศีลที่อยู่นอกกายนอกใจอันมีตัวตนที่จะหยิบจับได้ 

เช่น หนังสือ หรือใบลานต่าง ๆ เป็นต้น

"ศีลนอก"จึงเป็นศีลที่ใช้เตือนสติของตนเอง ให้มีความระมัดระวังต่อเหตุที่จะทำให้เกิดทุกข์เกิดโทษ 

ทั้งตนเองและผู้อื่น 

เป็นการป้องกันและระวังแก่จิตที่ยังไม่รู้

 ยังไม่มี หิริโอตตัปปะ ให้ระลึกรู้ก่อนที่จะ

กระทำทุกข์โทษลงไป เพราะมีความไม่รู้นี่คือเหตุเกิดแห่งทุกข์ ศีลนอก จึงเป็นศีลที่ให้ได้เรียนรู้ว่ามีทุกข์โทษ

เพื่อจะได้ใช้ป้องกันไว้ก่อนทัน 

จนกว่าหิริโอตตัปปะ "ศีลแท้ "จะเกิดขึ้นมาในจิตใจ 

"ศีลนอก..ศีลสมมติ"ใช้ฝึกเพื่อเข้าสู่

"ศีลแท้..ศีลใน" คือ หิริโอตตัปปะ นั่นเอง...

*****

ศีลแท้ ต่างกับ ศีลสมมติอย่างไร  

บุคคลใดมี "ศีลแท้"หิริโอตตัปปะ อยู่ประจำใจ

เป็นธรรมชาติตลอดเวลาแล้ว 

เขาจะไม่สามารถก่อทุกข์โทษ

แก่ใครได้เลยทั้งต่อหน้าและลับหลัง 

เขาจะมีความละอายแก่ใจตนเองอยู่เสมอ

เมื่อรู้ว่าเป็นสิ่งผิด จิตจะเป็นทุกข์ร้อนรุ่ม

แม้ใครจะไม่รู้แต่ใจเขาย่อมรู้ 

เกิดความละอายแก่ใจตนเอง

จนไม่สมารถที่จะทำผิดได้เลย "รู้ก่อนทำ"

บุคคลใดแม้จะรู้   "ศีลสมมติ"กี่ข้อมากมาย

แต่หากยังไม่มี   หิริโอตตัปปะ 

เขาย่อมจะทำผิดศีลได้อีก

เมื่ออยู่ลับหลัง ด้วยคิดว่าไม่มีใครรู้เห็น

แล้วค่อยไปขอศีลใหม่ ไปต่อศีลใหม่ 

จึงเป็นแต่เพียงรู้ศีลเท่านั้นเอง...

ดังนั้น ศีลที่แท้จริงต้องเกิดขึ้นเองภายในจิตใจจริง ๆ

อันเป็นศีลแห่งธาตุรู้ที่สามารถรู้ถูกรู้ผิด

ได้อย่างอัศจรรย์จริงๆจึงจะใช่......

(จากหนังสือ กตัญญูกตเวทิตาทาน เพื่อนใจผู้ใฝ่ธรรม)