เก็บมาฝาก

  เรื่องนี้ประทับใจ...

ช่วงเทศกาลปีใหม่ของวันหนึ่ง

เด็กชายอายุประมาณ 9-10 ขวบคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านขายปลาในตลาด เถ้าแก่สังเกตสีหน้าของเด็กน้อย ท่าทางจะมีความกังวลอะไรอยู่บางอย่าง

“เถ้าแก่ครับ ขอปลาจาระเม็ดให้ผม 2 ตัวครับ”

เถ้าแก่มองหน้าเด็กชายครู่หนึ่ง
จากนั้นก็เดินไปหยิบปลาใส่ถุงขึ้นชั่ง
เด็กชายเอามือล้วงกระเป๋าเป็นเวลานานสองนาน
จากนั้นจึงหยิบแบงค์ 500 ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง

“เงินอั่งเปาละสิท่า เสียดายใช่ไหมละอาตี๋”

เถ้าแก่ถามแบบหยอกๆ
เด็กชายได้แต่ยิ้มหน้าเย๋ๆ
“ 180 บาท” เถ้าแก่บอกพร้อมกับหยิบเงินจากมือของเขาไป จากนั้นก็หยิบเงินทอนให้แก่เขา 320 บาท
เมื่อเด็กน้อยรับเงินเสร็จก็กล่าวคำขอบคุณ จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปด้วยอาการเหมือนร้อนรน

2 วันให้หลัง เด็กชายคนเดิมเดินเข้ามาที่ร้านของเถ้าแก่อีกครั้ง
“วันนี้แม่ของผมต้องไปโรงพยาบาล” เด็กน้อยเอ่ยขึ้น
เถ้าแก่รู้สึกตกใจไปกับเด็กน้อยด้วย

“แม่ของผมป่วยหนัก วันนี้ต้องรีบผ่าตัด เมื่อวานซืนผมมาซื้อปลาจาระเม็ดที่แม่ชอบกิน จากนี้ไปแม่ของผมคงไม่ได้กินอีกแล้ว”

เด็กน้อยพูดออกไปด้วยเสียงสะอื้น

“แต่หลังจากแม่กินปลาจาระเม็ดเสร็จ แม่ก็พูดกับผมประโยคหนึ่งว่า อย่าโลภในกำไรเพียงเล็กน้อยจนสูญเสียมโนธรรมสำนึก มันไม่คุ้มค่า!”

จากนั้นเด็กน้อยก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็หยิบธนบัตรแบงค์ 500 ออกมา 1 ใบ แล้วก็ยื่นให้เถ้าแก่เจ้าของร้านขายปลา

“เถ้าแก่ครับ ผมขอโทษครับ เมื่อวานซืนผมเอาแบงค์ปลอมให้เถ้าแก่ ใบนี้ต่างหากที่เป็นของจริงครับ!”

เถ้าแก่ต้องตกใจเป็นครั้งที่2 ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้
เขาคิดถึงสีหน้าของเด็กน้อยเมื่อวันก่อน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยหน้าตาซื่อๆ จะกล้าเอาแบงค์ปลอมมาซื้อของได้ มันเป็นไปได้ยังไง?
เด็กน้อยมองเถ้าแก่ด้วยสายตาละอาย

“ขอบคุณครับคุณลุง แบงค์ปลอมใบนี้มีลูกค้าเอามาซื้อของที่ร้านผมครับ แม่เก็บมันไว้ตั้งนานไม่ยอมใช้ เพราะกลัวว่าคนอื่นได้ไปจะเสียใจเหมือนแม่ แต่ช่วงนี้แม่ของผมไม่สบาย เงินทองที่มีอยู่ก็ใช้ไปเกือบหมด ไม่ได้เปิดร้านมาหลายเดือนแล้วครับ ผมก็เลยแอบเอามาซื้อปลาที่ร้านคุณลุง จนแม่ผมจับได้ ขอบคุณคุณลุงมากครับที่ไม่เอาเรื่องผม”

เถ้าแก่ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่เดินไปที่เก๊ะเงิน จากนั้นก็หยิบเอาแบงค์ 500 ใบที่เด็กน้อยนำมาซื้อของเมื่อวันก่อนออกมาคืนให้กับเด็กน้อย ความรู้สึกของเขามันบรรยายไม่ถูก ไม่รู้ว่าเสียใจหรือดีใจดี

เด็กน้อยเมื่อรับแบงค์ปลอมคืนมา ก็ยกมือไหว้และก็เดินจากไป
เถ้าแก่มองตามหลังของเด็กน้อยเป็นนานสองนาน

บ่ายของวันนั้น ตอนที่เก็บร้าน เถ้าแก่ก็ได้นำเอาปลาจาระเม็ดที่แช่ฟอร์มาลินมาอาทิตย์กว่าๆในแผงทิ้งลงถุงขยะสีดำ ไม่กล้าที่จะขายให้ใครอีกต่อไป

จากนั้นมาไม่นาน เถ้าแก่ก็ได้ข่าวว่า แม่ของเด็กชายคนนั้นได้เสียชีวิตลง ส่วนเด็กชายก็กลับไปอยู่ต่างจังหวัดพร้อมกับตายาย
แต่คำพูดของแม่เด็กชายคนนั้นและการกระทำของเด็กชายในวันนั้น เมื่อเขาคิดขึ้นมาเมื่อใด ก็รู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเด็กชายคนนั้น!
===========================
หิริโอตัปปะ ความละอายเกรงกลัวต่อบาป ความละอายใจตัวเองต่อการทำความชั่วความผิด ความละอายต่อการประพฤติทุจริตทั้งหลาย ถือว่าเป็นธรรมะสำคัญต่อการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันของคนในสังคม

ไม่เบียดเบียนกัน...ถือเป็นสุขอย่างยิ่ง

ขอคารวะแม่ผู้ยิ่งใหญ่ แม้เธอจะไม่ได้ร่ำรวย
แต่เธอกลับไม่เคยจนในปัญญา
คำที่เธอสอนลูกชาย ไม่เพียงแต่ทำให้ลูกชายรู้สึกละอาย แต่กลับยังสะเทือนให้ใจของเถ้าแก่รู้สึกละอายมากยิ่งกว่า !!

ฝากกดไลค์กดแชร์เพจ มูลนิธิสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช วัดบวรนิเวศวิหาร ในพระบรมราชูปถัมภ์
ที่ facebook  https://m.facebook.com/Somdetphranyanasangvarasomdetphrasangharaj/