สัตว์โลกทั้งหลาย มีกรรมเป็นของตนเอง
มีกรรมเป็นทายาท มีกรรมเป็นกำเนิด
มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่ง
มีกรรมเป็นเครื่องจำแนกให้สัตว์โลกดีเลวต่างกัน
กรรมดีจะจงรักภัคดีไปทุกภพ กรรมชั่วจะตามราวีไปทุกชาติ
คนไม่เข้าใจเรื่องกรรม ก็ไม่มีสติ ไม่มีปัญญา แยกแยะไม่ได้ ไม่รู้สิ่งใดกุศล สิ่งใดอกุศล จึงทำอกุศลกรรมได้ง่ายเพราะไม่เชื่อกฏแห่งกรรม คนเชื่อเรื่องกรรม ก็จะมีสติ มีปัญญา แยกแยะได้ รู้สิ่งใดกุศล สิ่งใดอกุศล ไม่ประมาท ระวังไม่ทำอกุศล ทำบาป เพราะรู้แล้ว สิ่งใดที่ทำลงไปจะย้อยกลับมาหาตนเอง ก็จะพยายามทำแต่กุศลกรรม จนเป็นปกติ เป็นนิสัย จนสุดท้าย เป็นความเคยชิน ไม่ต้องพยายาม เพราะทำดีเป็นนิสัย สันดานเสียแล้ว
คนเรานี้ย่อมมีกรรมเป็นของของตน มีกรรมเป็นผู้ให้ผล มีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นผู้ติดตาม มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราทำกรรมอันใดไว้ เป็นบุญ หรือเป็นบาป เมื่อยังมีชีวิตอยู่ กรรมนั้นจักเป็นทายาท ให้เราได้รับผลของกรรมนั้นสืบต่อๆไป แม้ละโลกนี้ไปแล้วกรรมนี้ก็จะนำไเป็นแดนเกิดได้
คนที่ตายจากชาตินีแล้ว ก็ไม่มีใครเอาทรัพย์สมบัติที่สะสมไว้ไปได้เลย สิ่งที่เอาไปได้มีแค่ บุญกับบาป เท่านั้น
บุญทั้งหลาย เป็นที่พึ่งที่อาศัยของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า
มีแต่บุญเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งที่อาศัยได้ ส่วนบาปไม่ใช่ที่พึ่งที่อาศัยแต่เป็นวิบากที่ทำให้ได้รับความทุกข์ทรมาร คนเราเมื่อตายจากโลกนี้แล้ว มีแต่บุญที่ทำไว้เท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่ง พ่อแม่ ญาติพี่น้อง สามีภรรยา เพื่อน หรือคนที่เรารักหรือคนรักเรา ติดตามไปไม่ได้สักคน
สมบัติใดๆ ที่เป็นของเรา ก็ติดตามไปเป็นที่พึ่งไม่ได้เลย ดังนั้นเมื่อได้โอกาสเป็นมนุษย์เป็นภพแห่งการสร้างบารมี ทำความดี ก็ไม่ควรพลาดโอกาส
เพราะ เกิดเป็นมนุษย์นี้ไม่ได้เกิดกันง่ายๆ ต้องเป็นผู้มีบุญมาบ้าง
ก็ควรเร่งทำความดี สร้างบารมีให้สมกับที่เกิดมา และเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเราจะมีชีวิตอยู่นานเท่าใด
เมื่อวานนี้ ๒/๘/๖๐ เดินบิณบาตร เหมือนทุกวัน
กับ ท่านพระอาจารย์ ธัมมวิชชา ภิกษุณี
ก็มีญาติธรรมที่เคยใส่บาตรหลายครั้งมาใส่บาตร
แต่พรรษานี้เพิ่งเจอกันครั้งแรก ท่านพระอาจารย์
ก็ถามไปใหนมา ไม่เจอกันนานเลย
ญาติธรรมท่านนั้นก็ปรารภเล่าให้ฟังพร้อมน้ำตาว่า
ว่า ลูกชายคนเล็ก ที่อายุ ๑ ขวบ ป่วยมาก เป็นมะเร็ง
ก้อนเนื้อร้าย หมอบอก ๑๑ ซม. ต้องค่อยดูแลและไป
หาหมอ จึงไม่มีโอกาสมาตักบาตรเลย เป็นทุกข์มาก
ยังเด็กอยู่มาก มาเป็นโรคร้ายนี้ ไม่รู้ว่ากรรมอะไร
แต่ก็ทำใจ และ ขออโหสิกรรมตลอด
เด็กอายุ ๑ ขวบมาเป็นเนื้อร้ายมะเร็ง เป็นตั้งแต่เด็ก
เด็กยังไม่ช่วยตัวเองได้เลย กรรมดียังทำไม่ได้
กรรมไม่ดีก็ยังทำไม่ได้ เด็กได้รับอาหารทางสายรก
เด็กไม่น่าป่วย แต่กลับมาป่วย โดยที่แม่สุขภาพแข็งแรง
เป็นเรื่องแปลก แม่เด็กยังเล่าว่า ตนเองผูกพันธ์กับ
คุณตาของเด็กมาก พ่อของแม่ ก่อนตาตายเป็นมะเร็งตาย
แม่เด็กและและครอบครัว จึงเชื่อว่า อาจเป็นคุณตามาเกิด
เพราะมีลักษณะคล้ายๆ ตาที่เป็นมะเร็งที่เดียวกัน
นี้ก็เป็นเรื่องแปลก เก็บมาเป็นกรณีให้ศึกษากัน
เป็นแบบนี้อาจไม่ใช่กรรมชาตินี้ แต่อาจเป็นเศษกรรมที่
มาจากชาติก่อน เพราะพระพุทธองค์ได่ตรัสไว้แล้วว่า
สัตว์โลกทั้งหลาย มีกรรมเป็นของตนเอง
มีกรรมเป็นทายาท มีกรรมเป็นกำเนิด
มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่ง
มีกรรมเป็นเครื่องจำแนกให้สัตว์โลกดีเลวต่างกัน
กรรมดีจะจงรักภัคดีไปทุกภพ กรรมชั่วจะตามราวีไปทุกชาติ
ดังนั้น จงอย่าประมาทในกรรม
สิ่งที่พระพุทธองค์พบ ธรรมะ ก็ยังคงเป็นสัจธรรมและประจักษ์พยานอยู่ตลอดเวลา หากสังเกตุและพิจาณา สิ่งต่างๆ ได้ ก็ยังพบได้ ธรรมะเป็นสัจธรรม เหนือกาลเวลา เป็นอกาลิโกจริงแท้แน่นอน สาธุๆๆๆ
ภูริทัตตา
