เมื่อสองวันก่อนกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด เห็นป้ายอักษรภาษาจีน ตั้งอยู่ในห้องรับแขก คาดว่าน้องสาวคงจัดหามาตั้งโชว์ไว้..เลยทำให้นึกถึง.." พ่อเตี่ย "..จำได้ว่าพอเริ่มจำความได้คำนี้น่าจะเป็นคำที่สองต่อจากคำว่า.." แม่ "
บ้านเราเรียก "พ่อ" ว่า " พ่อเตี่ย " เวลาพ่อเตี่ยพาไปบ้านย่า ก็มักสับสนในคำเรียกญาติพี่น้องของพ่อ ซึ่งมีเชื้อสายจีน อากง อาม่า ฯลฯพอกลับมาบ้านยาย ก็ใช้ ตา ยาย ลุงป้า ฯลฯ พวกเรานั้นนับเป็นรุ่นที่สี่ คุณสามารถฯญาติฝ่ายพ่อเตี่ยได้จัดทำทำเนียบตระกูลไว้ว่า บรรพบุรุษรุ่นที่หนึ่งนั้นใช้ " แซ่ลี้ " จนกระทั่งรุ่นพ่อเตี่ย เปลี่ยนมาเป็นนามสกุลไทยเนื่องจากลูกหลานเริ่มเข้ารับราชการกันหลายคน..
เสียดายจริง ๆ ตอนเป็นเด็ก พ่อเตี่ย ก็มักจะเอาหนังสือจีนมาอ่าน พวกเราก็ไม่ค่อยสนใจกันเท่าไร พ่อเตี่ย ก็ไม่ได้บังคับให้เรียน คงจะเกรงใจญาติ ๆ ทางแม่ พวกเราเลยพูดจีนกันไม่ได้...
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน...จาก ตึ่งหนั่งเกี้ย...
